อาทิจเป็นนักศึกษาที่เรียนเกี่ยวกับเกษตร แต่เขาตัดสินใจไม่เรียนต่อเพื่อเปิดโอกาสให้น้องๆได้เรียนต่อกัน เขาเป็นลูกชายคนโตในครอบครัวของ ประวิทย์ ปลัดอำเภอที่มีความซื่อสัตย์และสุจริต และแม่คือ พูนทรัพย์ แม่ค้าที่ทำงานอย่างขยัน เหตุเพราะอาทิจมีน้องถึงเก้าคนตัวเขาจึงต้องเร่งหางานทำ เพื่อให้มีเงินมาส่งเสียน้องๆได้เรียน เป็นการแบ่งเบาภาระพ่อแม่อีกทางหนึ่ง อาทิจไม่คิดที่จะทำงานรับราชการเหมือนพ่อ เขาความใฝ่ฝันและความชอบที่จะมีที่ดินเป็นของตัวเองสักแปลง แล้วนำวิชาความรู้ที่เรียนมาให้เกิดประโยชน์กับผืนดินของตนเอง เขาจึงกลับไปหา ย่าแดง เพื่อเป็นการไถ่โทษในอดีตที่พ่อได้ขโมยเงินหนีไป เหตุเพราะไม่อยากทำงานหนักในไร่ ซึ่งย่าแดงก็ยืนดีต้อนรับเขา แม้จะมีลูกหลานเยอะแต่ แต่ละคนก็เป็นหลักเป็นฐานไปหมดแล้ว ไม่มีใครมาสานต่องานในไร่ที่มีมหาศาล เมื่ออาทิจมาขอความรู้จากบ่า เขาจึงต้องทำงานในไร่โดยไม่ได้ค่าแรงสักบาท แต่ทั้งนี้เพื่อแลกกับการที่ย่าจะส่งเสียน้องๆทั้งหมดให้ได้เรียนหนังสือ อาทิจจึงยอมตกลงเพราะนอกจากจะได้เรียนรู้งานในไร่ที่เขาชอบแล้ว น้องๆยังได้เรียนหนังสือและเป็นการไถ่โทษเรื่องในอดีตให้พ่ออีกต่างหาก เขาได้ทำงานอย่างขยันขันแข็ง จนย่ามองเห็นความสามารถและมอบที่ดินเปล่าๆให้หนึ่งไร่ เพื่อให้เขานำไปเพาะปลูกตามต้องการ แต่ทำให้ ดรุณี หลานที่มีความสนิทสนมกับย่าแดงแต่ไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน เกิดความอิจฉาและไม่ถูกชะตากับอาทิจอย่างมาก เธอกลัวว่าอาทิจจะมาแย่งความรักทุกอย่างจากย่าแดงไป เพราะรู้ดีว่าตนเองเป็นเพียงหลานที่ย่าแดงเลี้ยงมาเพราะความสงสารตั้งแต่แบเบาะ ต่างจากอาทิจที่เป็นหลายร่วมสายเลือด ด้วยเหตุนี้ดรุณีจึงมักจะคอยหาเรื่องอาทิจอยู่เสมอ ในขณะที่อาทิจเองก็ไม่ยอมให้ดรุณีแกล้งเขาง่ายๆ แถมยังคิดว่าเธอเป็นเด็กที่เอาแต่ใจ ทั้งคู่จึงทะเลาะเมื่อได้เจอกันทุกครั้งใจ พาลให้ย่าแดงปวดหัวอยู่ไม่น้อย
อย่างไรก็ตามอาทิจยังคงตั้งใจทำงานของตัวเองและพัฒนาผลงานอยู่เรื่อยๆ ตามประสาเด็กหนุ่มไฟแรง แต่ด้วยความที่เพิ่งมาอยู่กับย่าแดงและยังไม่รู้เรื่องในพื้นที่นี้มากนัก ในวันหนึ่งเขาไปขุดเอาหน่อกล้วยป่ามาปลูกในไร่ของตนเอง ทั้งดรุณีและไพฑูรย์ต่างรู้เรื่องนี้อยู่เต็มอกแต่ไม่ยอมเตือนอาทิจ เพื่อหวังว่าจะทำให้เขาหน้าแตกต่อหน้าย่าแดง แต่ในที่สุดอาทิจก็รู้ว่าหน่อที่เขาเอามาปลูกนั้นไม่สามารถนำไปขายได้เลย แม้จะปลูกสำเร็จแต่ก็รู้สึกผิดหวังและเจ็บใจอยู่ไม่น้อย เหมือนตัวเองเป็นคนต่างถิ่นที่พลัดหลงมาอยู่ที่นี่ ไม่มีใครเหลียวแลจึงหันไประบายความเครียดกับเหล้า แต่กลายเป็นว่าทุกอย่างเลวร้ายเข้าไปใหญ่เมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า พบว่าตัวเองเสียท่าให้กับทองประศรี ลูกสาวเจ้าของร้านขายของชำ ที่สาวเจ้าโวยวายว่าอาทิจจะต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ ทำเอาอาทิจป่วยหนัก ย่าแดงจึงค้นหาความจริงด้วยตนเองจึงรู้ต้นเหตุว่าเป็นเพราะดรุณีไม่ยอมตักเตือนในสิ่งที่อาทิจทำไปด้วยความไม่รู้ ย่าแดงจึงลงโทษให้ดรุณีมาดูแลอาทิจระหว่างที่ไม่สบาย ดรุณีจึงต้องจำใจยอมทำตามคำสั่งย่า แต่ในใจก็รู้สึกผิดที่ทำให้อาทิจต้องป่วยหนัก จนเมื่อชายหนุ่มอาการดีขึ้น ความโชคร้ายก็เข้ามาอีกเมื่อ สิงห์ทอง และคำมา ซึ่งเป็นพ่อแม่ของทองประศรี ต้องการให้อาทิจรับทองประศรีเป็นเมียให้ได้ แม้ตอนแรกอาทิจจะไม่ยอมเพราะเขารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรลงไป แต่ประเวทย์ ผู้ว่าซึ่งมีศักดิ์เป็นอาของอาทิจก็มาไกล่เกลี่ยให้เข้าแต่งงานไปเสีย เพื่อเห็นแก่ย่าแดงอาทิจจึงยอม แต่ความเป็นจริงแล้วเข้าทางวิไลลักษณ์ ผู้เป็นภรรยาของประเวทย์ เพราะต้องการให้ เวทางค์ ลูกชายของตนแต่งงานกับดรุณี เพื่อหวังเงินมรดกก้อนโตจากคุณย่าแดง
ทำเอาย่าแดงเสียใจเรื่องอาทิจอย่างมาก เพราะหวังว่าทั้งดรุณีและอาทิจจะลงเอยกันได้ เพื่อสืบทอดอาชีพเกษตรกรบนผืนแผ่นดินที่ตนเองตั้งใจไว้ จึงได้แต่ทำใจ ส่วนดรุณีก็รู้สึกผิดอยู่ในใจต้นเหตุความวุ่นวายทั้งหมด เป็นเพราะเธอคนเดียวที่ไม่ยอมตักเตือนอาทิจ ทองประศรีได้ใจจึงย้ายมาอยู่บ้านเดียวกับอาทิจ แต่อาทิจกลับย้ายออกมาอยู่บ้านพักคนงานและตั้งหน้าตั้งตาทำงานของตนเองด้วยการปลูกข้าวโพดและกะหล่ำปลี โดยมีย่าแดงสนับสนุนและดรุณีคอยช่วยรดน้ำอีกแรงหนึ่ง ทั้งดรุณีและอาทิจเริ่มพูดดีกันมากขึ้น แต่ก็ยังมีทองประศรีและเวทางค์คอยมาขัดขวางอยู่ตลอดเวลา จนดรุณีสอบเข้ามหาวิทยาลัยและต้องไปเรียนที่กรุงเทพ กับเวทางค์ และวิยาดา น้องสาวของเวทางค์ อย่างไรก็ตามดรุณียังคงติดต่อกับย่าแดงเสมอโดยมีอาทิจช่วยเขียนจดหมายให้ย่าแดง จนเมื่อถึงเวลาปิดเทอม ดรุณีได้ขึ้นมาหาย่าแดงก็พบว่าทองประศรีคลอดลูกแล้ว ซึ่งทุกคนคาดว่าน่าจะไม่ใช่ลูกของอาทิจเพราะนับจากวันที่ทองประศรีย้ายมาอยู่กับอาทิจแล้วยังไม่ครบเก้าเดือนเลย ดรุณีรู้ความจริงจึงยิ่งสงสารอาทิจ เธอจึงพยายามทำดีกับเขาเพื่อไถ่โทษเรื่องในอดีต ทั้งช่วยการทำงานด้วย จนอาทิจรู้สึกประทับใจดรุณี แต่เขาก็เตือนตัวเองให้ตัดใจ เพราะเวทางค์มักจะอยู่ข้างดรุณีเสมอ
อาทิจขอย่าแดงปลูกข้าว แต่กลับล้มเหลงเพราะฝนตกน้ำท่วมไร่ แม้เขาจะท้อแต่ก็มีกำลังใจสู้ขึ้นใหม่ เพราะย่าแดงและดรุณีช่วยกันปลูกนาข้างอีกครั้งจนเป็นไปด้วยความงดงาม ข้าวออกรวงสวยงาม อาทิจดีใจและกอดย่าแดงจนน้ำตาไหล แต่จากนั้นย่าแดงก็จากไปอย่างสงบอาทิจแทบช็อค ที่ไม่มีย่าแดงอยู่กับเขาอีกแล้ว น้าแก้วซึ่งเป็นคนสนิทของย่าแดงส่งข่าวการเสียของย่าแดงให้ดรุณีรู้ ดรุณีจึงรีบกลับมาที่ไร่และเสียใจอย่างมาก ทางทนายความได้เปิดพินัยกรรมของคุณย่าพบว่า ย่าแดงสั่งเสียให้อาทิจเป็นผู้ปกครองของดรุณีจนกว่าจะเรียนจบ ส่วนพินัยกรรมฉบับที่สองคือ เมื่อดรุณีเรียนจบแล้วคุณย่าจะยกทรัพย์สินทุกอย่างให้ดรุณี ด้วยเหตุนี้อาทิจจึงได้เข้ามาใกล้ชิดกับดรุณีมากยิ่งขึ้น ทั้งคู่จึงเกิดความรู้สึกที่ดีต่อกันแต่ก็ต้องฝืนตัวเองไว้อยู่ เพราะยังอยู่ในฐานะของผู้ปกครองและผู้ถูกปกครอง ทองประศรียังเป่าหูอาทิจให้ท้อใจอีกว่า ย่าแดงหมายมั่นให้เวทางค์กับดรุณีคู่กัน อาทิจยิ่งรู้สึกว่าตนเองเป็นคนนอกเข้าไปใหญ่ ต่อมาดรุณีแนะนำให้อาทิจรู้จักกับ ตุ่น เพื่อนสนิท ตุ่นปลื้มอาทิจอย่างมากว่างเมื่อไหร่ต้องขึ้นมาหาอาทิจเสมอ ดรุณีจึงเปิดทางให้ตุ่นทำความรู้จักกับอาทิจมากยิ่งขึ้น ทำเอาอาทิจเขินอย่างมากที่ดาวมหาวิทยาลัยอย่างตุ่นอยากมาทำความรู้จักกับเขา แต่อีกใจหนึ่งก็ห่วงดรุณี แต่เมื่อเห็นว่าหญิงสาวอยากอยู่กับเวทางค์ เขาจึงต้องตัดใจจากเธอเสียที ส่วนดรุณีแม้ว่าจะแสร้างทำเป็นอยู่กับเวทางค์ แต่เมื่อเห็นอาทิจออกไปเที่ยวกับตุ่น ก็รู้สึกร้อนวูบวาบ ไม่สบายใจเท่าไหร่ ดรุณีได้แต่บอกตัวเองซ้ำว่าเธอจะขอไถ่โทษเรื่องในอดีตให้กับอาทิจ เพราะคิดว่าอาทิจคงชอบตุ่นไปแล้ว จึงอยากให้ทั้งสองลงเอยกันด้วยดี
น้าแก้วเห็นความสัมพันธ์ของหนุ่มสาวทั้งสองคู่ ก็รู้อยู่เต็มอกว่าย่าแดงอยากให้ดรุณีและอาทิจเกี่ยวดองกัน เธอจึงไปบอกกล่าวให้ทองประศรีซึ่งถูกอาทิจจับได้ว่ามีลูกกับชายอื่น มาช่วยแยกคู่ระหว่างอาทิจและตุ่น ซึ่งทองประศรีจึงประกาศให้ตุ่นรู้ว่าเธอเป็นเมียของอาทิจและมีลูกแล้ว ทำเอาตุ่นเสียใจหนักมากกับรักครั้งแรกที่พังทลายจึงหนีกลับกรุงเทพ โดยที่อาทิจไม่ได้ชี้แจงอะไรเลย อาทิจเองก็เสียใจไม่แพ้กันที่ต้องผิดหวังกับความรักมาหลายครั้ง ดรุณีจึงอาสาเป็นกาวใจให้ทั้งอาทิจและตุ่น แม้ว่าตนเองจะรักอาทิจมากแค่ไหนก็ตาม ตุ่นจึงเปิดโอกาสให้อาทิจมาง้อ แต่แล้วอาทิจดันป่วยก่อนเพราะถูกงูกัด ดรุณีจึงได้ดูแลอาทิจไปก่อน ทำให้อาทิจซาบซึ้งใจอย่างมากที่ดรุณีคอยดูแลเขาทุกอย่าง เป็นความรู้สึกดีที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครมาก่อน ตุ่นซึ่งถูกเวทางค์เฉี่ยวรถใส่ก็อารมณ์เสียใส่เขาทุกอย่าง ทำเอาวิยะดาแปลกใจที่เวทางค์คอยรองรับอารมณ์ของตุ่นได้ทุกอย่าง เมื่อตุ่นหายดีเธอจะขึ้นไปหาอาทิจด้วยตนเองเพื่อฟังคำตอบจากปากเขา หากอาทิจตกลงที่จะไปเรียนต่อเมืองนอกด้วยกัน ตุ่นก็หวังที่จะไปใช้ชีวิตด้วยและแต่งงานกับเขา ทำเอาดรุณีแม้จะเจ็บช้ำใจแต่ก็เอ่ยแสดงความยินดีล่วงหน้า ส่วนอาทิจเองก็หนักใจไม่แพ้กัน แต่อย่างไรก็ตามเขามีคำตอบให้กับชีวิตและหัวใจของตัวเองแล้ว
ความคิดเห็น
เพื่อนๆที่ดูไม่ได้แนะนำให้ลองใช้โปรแกรม Chrome ในการดูนะครับ