ดูละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ (ตอนที่10) วันที่ 22 กันยายน 2555 ย้อนหลัง

เมื่อณัฐเดชกลับถึงบ้านก็สั่งห้ามเนตรสิตางศุ์ไปเสี่ยงกับหมอผีสมคิดอีก เพราะนั่นเป็นหน้าที่ของตน สั่งห้ามเธอไปยุ่งเกี่ยวกับหมอวรวรรธ ห้ามไปพบหมอวรวรรธอีกเด็ดขาด

พอพี่ชายเดินเข้าห้องไป เนตรสิตางศุ์ก็โทร.หาหมอวรวรรธแต่ไม่มีคนรับสาย เธอได้แต่รำพึงน้ำตาคลอ…

“เนตรขอโทษค่ะหมอ หมอดีกับเนตรมาก เนตรไม่ดีเองที่ทำให้หมอต้องมาเดือดร้อนเพราะเนตร หมออย่าเป็นอะไรไปนะคะ เนตรจะหาทางไปเจอหมอให้ได้ เนตรสัญญา…”

ooooooo

การมุ่งมั่นสร้างรีสอร์ตของติณห์ ถูกแม่โทร.จากอเมริกามาติงเรื่องเงินค่าใช้จ่าย จนเขาต้องยืนยันกับแม่ว่าจะไม่เอาเงินของแม่มาใช้ จะใช้แต่เงินส่วนของตนเท่านั้น เขารู้สึกหดหู่เศร้าใจที่ตนต้องต่อสู้ฝ่าฟันปัญหาต่างๆ อย่างโดดเดี่ยว

ในภาวะเช่นนี้ ทำให้เขาอดคิดถึงญาณินไม่ได้ แม้เธอจะขัดแย้งและขัดขวางเขาในบางเรื่อง แต่เธอก็มีความจริงใจจริงจังที่จะทำงานให้สำเร็จ ในยามว้าเหว่โดดเดี่ยวเช่นนี้ เขาตัดสินใจไปหาเธอที่บ้านพัก

ญาณินนอนไม่หลับ ออกมาเดินรับลมเย็นในยามค่ำคืน เจอกำนันพงษ์กับสนใส่หมวกไหมพรมกำลังเอาเครื่องตรวจหาทองคำจะไปค้นหาทองคำที่เชื่อว่าคุณหลวงฝังไว้ พอเห็นญาณินเดินมาก็พากับหลบ แต่เครื่องตรวจหาทองคำยาวเกินไปจึงโผล่ปลายออกมาจากหลังต้นไม้

ญาณินเดินมาเจอ จึงหยุดดู กำนันตึงเครียดกลัวถูกจับได้ สั่งสนด้วยสายตาให้เอาไม้ที่ตกอยู่ใกล้ๆ นั้นเตรียมฟาดญาณิน พลางกระซิบอย่างย่ามใจ

“ถ้าฆ่าหมกแม่นี่ซะ แล้วก็ป้ายความผิดไปให้เปรมมัน ไอ้ติณห์จะได้เลิกสนใจเรื่องทองของคุณหลวง ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยโว้ย”

แม้ว่าญาณินจะระวังตัว แต่เพราะมันมีกันสองคนเธอจึงถูกมันรุมทำร้ายจนหมดสติ กำนันสั่งสนให้เอาตัวไปที่ท้ายรีสอร์ต แล้วกำนันก็ถือเครื่องมือตรวจทองเดินตามไป

ติณห์มาเจอกำนันพงษ์กับสนกำลังลากร่างญาณินเข้าในดงไม้ข้างทาง กำนันสั่งสนให้ฆ่าญาณินแล้วเอาศพทิ้งแควไป ญาณินพยายามจะร้องขอความช่วยเหลือแต่ไม่มีเสียงออกมา ติณห์ตามมาเห็นการเคลื่อนไหวถามว่านั่นใคร ทำให้กำนันกับสนต้องทิ้งร่างญาณินไว้ตรงนั้นแล้วพากันวิ่งหนี

ติณห์เข้าไปเห็นญาณินในสภาพถูกทำร้ายสาหัส เขาสั่งคนงานให้คนออกตามหาคนร้ายให้ทั่วรีสอร์ต แล้วอุ้มเธอกลับที่พัก

ส่วนกำนันพงษ์เสียจังหวะครั้งนี้ นอกจากไม่ได้ทองแล้วยังขจัดเสี้ยนหนามอย่างญาณินไม่ได้ด้วย เขาโทร.บอกหมอผีสมคิดให้จัดหนักกว่าเก่า หมอผีจึงให้ผีไอ้หล้าไปจัดการ

ooooooo

ป้าออรับไม่ได้กับการที่ญาณินถูกทำร้ายสองครั้งติดๆกัน บอกว่าจะพาเธอกลับกรุงเทพฯ จนติณห์ ต้องสัญญาหนักแน่นว่าตนขอเอาเกียรติเป็นประกัน จะดูแลญาณินอย่างใกล้ชิดให้ปลอดภัย จะไม่ยอมให้เกิดอะไรกับเธออีก ป้าออจึงยอม

ติณห์อุ้มญาณินไปส่งที่ห้องนอน เธอขอลงเดินไปเองแต่เจ็บแปลบที่ขาจนล้มลง จึงยอมให้ติณห์อุ้มไปส่งที่เตียง

เพนนีออกตามหาติณห์จนเจอในห้องญาณิน เธอถามว่าเขาเข้ามาทำอะไรในนี้ ติณห์ไม่อยากมีเรื่องให้ญาณินไม่สบายใจ บอกเพนนีให้ไปคุยกันข้างนอกดีกว่า

เมื่อติณห์เล่าว่าเมื่อคืนมีคนแอบเข้ามาในรีสอร์ตตน ญาณินไปเจอเข้าเลยถูกทำร้าย ทนายสมชาติเข้ามาบอกว่าอีกไม่นานตำรวจคงมาหาหลักฐาน เพนนีตกใจถามว่าเขาไปแจ้งความเรื่องเปรมด้วยหรือ

“คุณช่วยไปบอกเขาดีกว่าว่าถ้าผมเห็นเขาเข้าใกล้คุณญาณินอีกครั้ง ผมจะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น” พูดแล้วเดินออกไปพร้อมทนายสมชาติ เพนนีแค้นมากที่ติณห์ ไม่เห็นตนอยู่ในสายตาเลย

กรรณากับก๊องโทร.คุย 3 สายกับญาณินและสุคนธรสผ่านจอไอแพด เห็นเพื่อนทั้งสองเจ็บตัวมากก็รับไม่ได้ กรรณาบอกเพื่อนทั้งสองว่า

“ดูจากดวงชะตาช่วงนี้ พวกเราทั้ง 5 คนกำลังอยู่ในช่วงชะตาตก พลังอ่อนแรงเพลี่ยงพล้ำได้ง่าย ต้องระวังตัวกันทุกคน ถ้าพวกแกสองคนต้องการความช่วยเหลือละก็ บอกคำเดียวฉันจะรีบไปทันที

พูดกับสองคนยังไม่ทันขาดคำ เสียงมือถือของกรรณาก็ดังขึ้น เป็นสายจากเนตรสิตางศุ์ขอให้ไปช่วยตนด้วย

ปรากฏว่าเนตรสิตางศุ์ถูกณัฐเดชกักบริเวณในบ้าน โดยมีสายสืบสองนายเฝ้าอยู่อย่างเข้มงวด แต่กรรณา อ้างว่าตนเป็นเพื่อนน้องสาวผู้กอง จึงได้เข้าไปพบ

เนตรสิตางศุ์ร้องไห้อย่างอัดอั้นที่ถูกพี่ชายกักบริเวณ เธอเป็นห่วงหมอวรวรรธมากอยากไปเยี่ยม กรรณาจึงออกอุบายให้เนตรสิตางศุ์ปลอมเป็นตนซ้อนมอเตอร์ไซค์ก๊องออกไป ส่วนตัวเองก็ปลอมตัวใส่กระโปรงหวานแหววของเนตรสิตางศุ์ รออยู่ในห้อง

ooooooo

ก๊องพาเนตรสิตางศุ์ไปที่ตึกนิติเวช ไปเจอหมอวรวรรธฟุบหน้าอยู่บนโต๊ะทำงานในห้องแล็บ แต่พอเธอถอดแว่นตาออกก็ต้องตกใจมาก เมื่อเห็นเหล่าวิญญาณที่หมอวรวรรธชันสูตรผ่าศพรุมกันทึ้งเกาะกินวิญญาณเพราะจิตหมอกำลังอ่อนแอ จนสีหน้าหมอซีดลงทุกที…หายใจรวยริน เธอถลาเข้าไปเอาตัวบังหมอไว้

“อย่าทำอะไรเขานะ…” เนตรสิตางศุ์หันมายกมือไหว้เหล่าวิญญาณ “ฉันสัญญาว่าจะพาหมอไปทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้พวกคุณ อย่าทำอะไรเขาเลย เขาเป็นคนดีนะคะ ถ้าพวกคุณทำให้เขาตาย พวกคุณก็จะยิ่งบาป วิญญาณก็จะต้องเวียนว่ายทนทุกข์ ไม่ได้ไปสู่สุคติเสียที”

ครู่เดียวเหล่าวิญญาณก็ค่อยๆหายไป หน้าหมอมีสีเลือดขึ้น พอหมอรู้สึกตัว เนตรสิตางศุ์ขอโทษที่ตนเป็นต้นเหตุให้เขาเดือดร้อน

“ที่จริง…ผมไม่ยุ่งกับคุณก็ได้ ถ้าผมไม่ยอมเสียอย่าง ยังไงคุณก็บังคับผมไม่ได้หรอก แต่เพราะใจผมเป็นห่วงคุณ ห่วงผู้หญิงน่ารักคนนี้ว่าจะเป็นอันตราย ผมก็เลย…เอาตัวเข้ามาเกี่ยวเพราะอยากดูแลคุณ”

เป็นการสารภาพความในใจที่ทำให้เนตรสิตางศุ์ซึ้งจนพูดไม่ออก

จากนั้น หมอวรวรรธพาเธอไปดูผลแล็บจากคอนแทกต์เลนส์ของใบหม่อน เนตรสิตางศุ์ดูในจอคอมฯถามว่าพิษสัตว์ตัวไหนที่อยู่บนคอนแทกต์เลนส์ของใบหม่อน หมอบอกว่าตนก็ไม่รู้ แต่จะรีบส่งให้เพื่อนตรวจสอบให้เร็วที่สุด

“งั้นระหว่างที่รอ เราก็ต้องกลับไปที่โรงละครอีกครั้งหนึ่ง” หมอวรวรรธทำหน้างง ถามว่าต้องไปอีกแล้วหรือ “หมอก็ลองคิดดูสิคะ มันต้องเป็นคนใกล้ตัวใบ–หม่อนถึงจะแอบใส่ยาพิษที่คอนแทกต์เลนส์ของใบหม่อนได้ เนตรมั่นใจว่าต้องเป็นใครคนใดคนหนึ่งที่โรงละครนั่นแหละค่ะ หมอไปสืบกับเนตรนะคะ…นะ…”

หมอวรวรรธทำเป็นเจ็บหน้าอกขึ้นมาทันที เนตร–สิตางศุ์บอกว่ารอให้หมอหายก่อนค่อยไปก็ได้ ส่วนตนต้องรีบกลับแล้วเพราะได้เวลาที่ณัฐเดชจะกลับบ้านพอดี หมอจึงรู้ว่าเธอหนีพี่ชายมา

ทันใดนั้น หญิงสาวคนหนึ่งเดินหน้าเศร้าเข้ามาหาหมอ เธอยิ้มทัก “สบายดีเหรอคะวรรธ” หมอมองอึ้ง อุทาน

“พีช!”

เธอคือสุพิชชา ลูกสาวเจ้าของโรงพยาบาลที่หมอวรวรรธเคยเป็นแพทย์ประจำอยู่ที่นั่น แต่เขาก็ลาออกมาเป็นหมอนิติเวชในเวลาต่อมา

จากสีหน้า สายตา ที่ทั้งคู่มองและทักกัน ทำให้เนตรสิตางศุ์รับรู้โดยสัญชาตญาณว่าเขาและเธอไม่ใช่แค่รู้จักกันธรรมดา

สุพิชชาบอกหมอวรวรรธด้วยสีหน้าเป็นทุกข์ว่า คุณพ่อตนป่วยหนักคงจะไม่มีโอกาสกลับมาบริหารโรงพยาบาลได้อีกแล้ว ตัวเธอเองก็คงดูแลไม่ไหว คุณพ่อมองไม่เห็นใครและไว้ใจเขามากที่สุด จึงอยากให้เขาไปช่วยดูแลโรงพยาบาลแทน

“พีช…ถ้าผมคิดจะบริหารโรงพยาบาลแทนคุณพ่อ คุณ ผมคง…คงไม่เอาตัวเองออกมาทำงานที่นิติเวชนี่หรอก”

“แล้วเราคงไม่ต้องเลิกกันใช่ไหมคะ”

“อะไรที่มันผ่านไปแล้ว ผมว่าเราอย่าเอามันมานั่งพูดกันอีกเลย ผมเอาใจช่วย ขอให้คุณพ่อหายป่วยเร็วๆ”

“วรรธไม่อยากช่วยอะไรพีชก็ไม่เป็นไร แต่ช่วยไปเยี่ยมพ่อหน่อยได้ไหมคะ ถ้าได้เห็นวรรธ คงต่อลมหายใจให้คุณพ่อได้อีกเฮือกหนึ่ง นะคะวรรธ พีชขอร้อง”

ooooooo

กรรัมภาไปหาหมอรุทธ์ที่คลินิก ลาภพยายามกีดกันไม่ให้พบ เธออ้างว่าตนเป็นลูกค้าพิเศษที่หมออนุญาตให้พบได้ตลอดเวลา ลาภก็เกี่ยงว่าหน้าสวยๆอย่าง เธอไปหาหมอคนอื่นดีกว่า ยังไงก็มัดใจหมอรุทธ์ไม่ได้หรอก ที่หมอดีกับเธอก็แค่เรื่องศัลยกรรมเท่านั้น

กรรัมภาฟังแล้วงง กำลังจะถามอะไร ก็พอดีหมอรุทธ์ออกมา เธอพูดออกตัวไปว่าไม่ได้นัดไว้ พนักงานที่นี่บอกว่าหมอไม่ว่างจะไม่ให้พบ หมอรุทธ์มองลาภขวัญจนลาภหน้าเสีย หมอกำชับปรามๆว่า กรรัมภาเป็นลูกค้าพิเศษของตน จะพบเมื่อไรก็ได้ แล้วบอกให้ลาภพาไปรอที่ห้องทำงาน เสร็จจากลูกค้าคนนี้แล้วจะเข้าไปหา

เมื่อเข้าไปในห้องทำงานของหมอรุทธ์ กรรัมภาไปนั่งที่เก้าอี้ทำงานของหมอ มือวางที่พนักวางแขนพลันเธอ

ก็เห็นหญิงสาวจำนวนมากอยู่ในห้อง ในนั้นมีทั้งน้องออนซ์และใบหม่อนด้วย

น้องออนซ์มาให้หมอช่วยอัพหน้าอกให้อีกครั้งเพราะตนไม่อยากเสียปาณัทไป ส่วนใบหม่อนมาขอบคุณหมอรุทธ์ที่มอบใบหน้างามไม่มีที่ติให้ จนปาณัทคลั่งไคล้มาก

ได้เห็นและได้ยินเรื่องของน้องออนซ์และใบหม่อนเช่นนี้ กรรัมภารีบโทร.หาเนตรสิตางศุ์ทันที กลายเป็นกรรณารับสาย เพราะปลอมตัวเป็นเนตรสิตางศุ์อยู่ในห้อง กรรณาถามว่าหมอรุทธ์ทำอะไรใบหม่อน

กรรัมภาแก้ต่างให้หมอว่า

“หมอรุทธ์เขาไม่ใช่ฆาตกรโรคจิตซะหน่อยจะได้ไปฆ่ายัยนั่น”

“แกเห็นภาพแค่นั้นก็รู้แล้วเหรอว่าไม่ใช่ อย่าเพิ่งรีบด่วนสรุป หาหลักฐานต่อไปก่อน อย่าให้ความหล่อมาบังสายตาหล่อน เข้าใจไหม” กรรณาเตือนสติเพื่อน

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น กรรณาตกใจเมื่อได้ยินเสียงณัฐเดชร้องเรียกเนตรสิตางศุ์ให้เปิดประตู เธอแกล้งทำเสียงอู้อี้บอกว่าตนกำลังนวดหน้าพอกตัวอยู่ในห้องน้ำ ถามว่ามีอะไรหรือเปล่า ตนพูดไม่ค่อยถนัด

ณัฐเดชยืนอยู่อีกครู่หนึ่งจึงบอกว่าจะกลับไปเคลียร์งานที่หน่วยก่อน เย็นๆจะรีบกลับมา และซื้อของกินมาฝากด้วย

กรรณาถอนใจ เหมือนรอดตายมาหวุดหวิด

ส่วนหมอรุทธ์กลับมาที่ห้องทำงานก็ทำกรุ้มกริ่ม ถามว่าวันนี้จะมาให้ทำอะไร เริ่มจากแก้ไขรูปจมูกก่อนดีไหม

กรรัมภาขอแค่จี้กระก่อน ทำให้หมอรุทธ์ผิดหวังมาก

ooooooo

ยิ่งถูกปองร้ายและกลั่นแกล้งหนัก ความสัมพันธ์ระหว่างติณห์กับญาณินก็ยิ่งแนบแน่น เข้าใจและเห็นใจกัน ครั้งหลังนี้ ติณห์บอกญาณินว่าอยากให้เธอกลับกรุงเทพฯ เพราะไม่อยากให้มาเสี่ยงกับตน ญาณินไม่ยอมกลับ พลั้งปากบอกว่าเพราะเป็นห่วงเขา แต่พอรู้ตัวก็รีบแก้ว่าตนเป็นห่วงงาน

ทั้งที่เจ็บอยู่ ญาณินก็ยังไปที่ไซต์งาน ติณห์ดูแล อย่างใกล้ชิดด้วยความห่วงใย และต่างเผยความรู้สึกที่มีต่อกันทั้งจากการพูดและปฏิบัติ

เพนนีแค้นใจมากที่เห็นติณห์ใกล้ชิดสนิทสนมและห่วงใยญาณินมาก กำนันพงษ์จึงหลอกล่อให้เธอไปทำเสน่ห์

“เมื่อไหร่ที่คุณทำให้คุณติณห์หลงคุณหัวปักหัวปําได้ ไม่ว่าคุณจะชี้นิ้วสั่งอะไร คุณติณห์ก็จะทำตามที่คุณเพนนีสั่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะขายรีสอร์ตให้พ่อคุณหรือเฉดหัวแม่ญาณินไปให้พ้นทาง”

ส่วนหมอผีสมคิด หลังจากกำนันโทร.บอกให้ทำงานให้แล้ว ก็ปล่อยผีไอ้หล้าออกไป สั่งมันว่า

“ไม่ว่าไอ้เสี่ยจำเริญจะอยู่ที่ไหน วิญญาณของแกจะติดตามมันไป มีโอกาส…จัดการมันเสีย…ให้มันบาดเจ็บสาหัส ไม่ต้องเอาให้ถึงตาย”

สั่งการเสร็จ  ผีไอ้หล้าก็สลายตัวไป ครู่เดียวหมอผีสมคิดก็ได้รับโทรศัพท์จากเพนนี แนะนำตัวเองว่า

“ฉันชื่อเพนนีค่ะ เอ่อ…กำนันพงษ์แนะนำให้ฉันมาทำเสน่ห์กับหมอค่ะ”

ooooooo

ผีไอ้หล้าไปทำงานทันที มันขับรถสิบล้อส่งของไล่บี้เสี่ยจำเริญที่กำลังเดินมาที่ตลาด เสี่ยวิ่งหนี แต่ก็มีรถตุ๊กตุ๊กคันหนึ่งตัดหน้า ทำให้รถสิบล้อที่ผีไอ้หล้าขับชนรถตุ๊กตุ๊กแล้วไปทับเสี่ยอีกทีหนึ่ง เสี่ยจมกองเลือดอยู่ใต้รถตุ๊กตุ๊ก

ไตรรัตน์ได้ข่าวเตี่ยถูกรถชน เขารีบกลับทันที ฝากสุคนธรสลาพ่อกับแม่ให้ด้วย สุคนธรสเป็นห่วงจึงกลับมากับเขา ทำให้ไตรรัตน์ซาบซึ้งและอุ่นใจที่มีเธออยู่เคียงข้าง…

ที่โรงพยาบาล ผีนายหล้าขึ้นคร่อมร่างเสี่ยจำเริญและเอามือล้วงเข้าไปบีบหัวใจเสี่ยจนจะตายมิตายแหล่ หมอกับพยาบาลช่วยกันยื้อชีวิตเสี่ยเต็มที่

จนสุคนธรสให้กุมาริกาเข้าไปดูว่าข้างในเป็นอย่างไรบ้าง จึงรู้ว่าผีนายหล้ากำลังบีบหัวใจเสี่ยอยู่ เธอบอกกุมาริกาให้ไปบอกเพื่อนๆ ทุกคนให้ช่วยเสี่ยจำเริญ ตัวเธอเองก็เอาผ้ายันต์ไปแปะไว้ที่ประตูกระจก ปากขมุบขมิบท่องคาถา

เพื่อนๆ ทุกคนยินดีช่วยเสี่ยจำเริญ ต่างนั่งสมาธิสวดมนต์ในที่อยู่ของตนตามสภาพ ด้วยการรวมพลังกันเช่นนี้ ทำให้ผีนายหล้าต้านไม่ไหว กระโดดลอยหายไป ทำให้อาการของเสี่ยจำเริญกลับมาดีขึ้นจนชีพจรเต้นเป็นปกติ

“สักวันฉันจะฆ่านังนี่ด้วยมือของฉันเอง” หมอผีสมคิดคำรามอาฆาตแค้นอยู่ในสำนัก

แล้วหมอผีสมคิดก็ได้คลายเครียดเมื่อเพนนีมาให้ทำเสน่ห์ตามที่โทร.นัดไว้ พอทำเสน่ห์เสร็จเพนนีเดินออกมา หมอผีสมคิดเดินมาส่งมองด้วยความพึงพอใจ ไอ้หาญพูดอย่างรู้ใจหมอผีสมคิดว่า

“โชคดีนะครับ วันนี้มีของสวยๆงามๆมาช่วยให้ท่านลืมเรื่องเสี่ยจำเริญไปได้”

“เรื่องเสี่ยจำเริญฉันไม่ได้ลืม มันอาจจะยังไม่ตาย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า บิ๊กโปรเจกต์ของฉันล้มเหลวสักหน่อย หึๆ!!”

ไอ้กล้าเดินมาจากข้างใน  รายงานหมอผีสมคิดว่า “ท่านครับ เจ๊หญิงโทร.มาครับ”

ooooooo

เมื่ออาการเสี่ยดีขึ้นแล้ว สุคนธรสเอาสายเชือกร่มสีเหลืองมาพนมมือยกขึ้นจบ แล้วส่งให้เจ๊หญิงบอกให้เอาสวมคอเสี่ยไว้ พระพุทธคุณจะได้คุ้มครอง

ไตรรัตน์ขับรถพาสุคนธรสมาส่งที่บริษัทซิกซ์เซ้นส์ สุคนธรสบอกเพื่อนๆว่า ตนมั่นใจว่าอีกไม่กี่วันเสี่ยจะต้องฟื้น

เมื่อไตรรัตน์กลับไปแล้ว เธอเล่ารายละเอียดให้เพื่อนๆฟัง กรรณาพูดอย่างแค้นใจว่า “ไอ้หมอสมคิดอีกแล้ว”

สุคนธรสบอกเพื่อนๆว่า ตอนนี้เรายังทำอะไรหมอผีสมคิดไม่ได้เพราะยังไม่มีหลักฐาน ได้แต่เฝ้าคอยระวังไม่ให้หมอผีสมคิดทำอะไรครอบครัวไตรรัตน์ได้อีก

“แต่แม่นายไตรก็เคารพเชื่อฟังไอ้หมอสมคิดดีไม่ใช่เหรอ แล้วมันจะคิดฆ่าพ่อนายไตรทำไม” กรรณาตั้งข้อสังเกต

“ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน” สุคนธรสตอบอย่างครุ่นคิด

เพื่อให้โครงการสร้างรีสอร์ตเสร็จเร็วขึ้น ญาณินเสนอติณห์ขอเบิกค่าโอทีให้คนงานเพิ่มขึ้น ป้าออเห็นด้วยเพราะถ้ารีสอร์ตเสร็จเร็วเท่าไรก็จะเป็นผลดีกับเราทุกคน พวกตนก็จะได้กลับกรุงเทพฯกันเสียที

“ดีครับ…ผมเห็นด้วย คุณไปได้เร็วเท่าไหร่ผมก็สบายใจ” ติณห์เห็นด้วย พอป้าออทำหน้าไม่พอใจ เขาชี้แจงว่า “ตราบใดที่ผมยังจัดการกับปัญหาของพวกศัตรูที่นี่ไม่ได้ ผมก็อยากวางคุณญาณินไว้ในที่ที่ปลอดภัยที่สุดครับป้าออ”

การปฏิบัติดีต่อญาณินของติณห์ และญาณินเองก็ชมกับป้าออว่าเขาดีขึ้นมาก ทำให้ป้าออเตือนอย่างห่วงใยว่าให้ใจแข็งเข้าไปไว้ เพราะอะไรที่ได้ง่ายก็เสียง่าย ได้ยากก็เสียยาก ย้ำกับเธอว่า

“เราต้องทรมานเขาให้สาสมค่ะ เราโดนทำร้ายในที่ของเขา เขาย่อมรู้สึกผิดที่ดูแลเราไม่ได้ แต่เราต้องแน่ใจว่า…เขาไม่ใช่แค่รู้สึกผิดธรรมดาๆ แต่เขาควรจะสำนึกได้แล้วว่าที่จริงใครกันแน่ที่ทำทุกอย่างเพื่อเขามาตลอด แล้วคนคนนั้นมีคุณค่า…ที่คู่ควรมากขนาดไหนและเขาต้องทำอะไรให้ได้มา…ซึ่งเพชรอันเลอค่าอมตะนั้น”

ป้าออร่ายยาวเสียจนญาณินฟังแล้วมึน

ooooooo

คุณหลวงเห็นติณห์เก็บดอกไม้ริมทางไปให้ญาณินจึงแอบเอากุหลาบไปวางไว้ สะกิดให้เขารู้ ติณห์ นึกได้ ออกไปหาซื้อดอกไม้ที่ร้านในเมือง สั่งดอกไม้แล้วไปนั่งดื่มกาแฟรอ

เพนนีได้ยาเสน่ห์จากหมอสมคิด จึงตามมาวางยาติณห์ แอบเทยาใส่ในถ้วยกาแฟที่เขาสั่ง แล้วคะยั้นคะยอหลอกล่อให้ติณห์ดื่มจนหมด

เมื่อเดินออกจากร้านกาแฟ ติณห์ก็ยังไม่มีอาการผิดปกติแต่อย่างใด จนเพนนีนึกว่าถูกหมอผีสมคิดหลอกเสียแล้ว

ครั้นเดินมาอีกครู่เดียวเธอก็เห็นถึงความผิดปกติของติณห์ ท่าทางเขาเบลอๆ จึงแกล้งชี้นกถามว่านั่นอะไร ติณห์บอกว่านก เธอบอกว่าไม่ใช่นั่นคือไม้ ติณห์ก็พูดตาม ต่อมาชี้แมวบอกว่าหมา ติณห์ก็พูดตามอีก พอดีร้านขายดอกไม้เอาดอกไม้มาให้ เพนนีถามว่าซื้อให้ตนใช่ไหม ติณห์ทำตาเชื่อมย้อนถามว่า

“ใช่…จริงด้วย ผมต้องสั่งดอกไม้ให้คุณอยู่แล้ว จะไปสั่งให้คนอื่นได้ไง…เท่าไหร่” ถามพลางจ่ายเงิน

เพนนียิ้มสะใจ บอกกับตัวเองว่าในที่สุดก็สำเร็จ!

เมื่อติณห์กลับถึงบ้าน เขาเจอญาณินแต่งตัวสวยรออยู่ ในสายตาเขาเห็นภาพหลอนเป็นญาณินกำลังเท้าสะเอวตะคอกเขา ติณห์มองอย่างสยอง ทำท่าจะเป็นลม

“เป็นอะไรของเขา…” ญาณินงง คุณหลวงเองก็มึนกับอาการผิดปกติของหลานชาย บ่นอย่างขัดใจเป็นอะไรของมัน

ooooooo

เจ๊หญิงเชิญหมอผีสมคิดมาทำพิธีปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายจากเสี่ยปิงที่โรงพยาบาล ไตรรัตน์บอกแม่ว่า ถ้าร่างกายป๊าพร้อมเมื่อไหร่ก็จะฟื้นเอง ไม่จำเป็นต้องพึ่งพ่อมดหมอผี

หมอผีสมคิดไม่พอใจ บอกเจ๊หญิงว่าให้ไตรรัตน์ออกไปก่อน ถ้าเขาไม่ออกไปจะเป็นผลร้ายต่อดวงวิญญาณของเสี่ยจำเริญ ขู่ว่า “การขัดขวางพิธีอันศักดิ์สิทธิ์ จะก่อผลร้ายอย่างมิอาจคาดเดาได้”

เจ๊หญิงขอร้องไตรรัตน์ให้ออกไปก่อน เขาไม่สนใจ หมอผียื่นคำขาดว่า ถ้าไตรรัตน์ไม่ออกตนจะออกไปเอง ถ้าเจ๊หญิงต้องการความช่วยเหลือให้โทร.ไปหาใหม่

“ไตรรัตน์ ถ้าแกอยากเป็นลูกกตัญญ ก็อย่ามาขัดขวางพิธีของท่านอาจารย์ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับป๊าแก แกจะรับผิดชอบไหวไหม” ไตรรัตน์ตอบอย่างมั่นใจว่าตนขอรับผิดชอบเองทั้งหมด เจ๊หญิงเลยไล่ให้ออกไปเดี๋ยวนี้ ไตรรัตน์จึงจำต้องออกไป หมอผีสมคิดกับสมุนสบตากันอย่างสมใจ

เมื่อหมอผีสมคิดทำพิธีเสร็จออกไปแล้ว เจ๊หญิงจุดธูปเป็นกำจนควันโขมง ไตรรัตน์คว้าน้ำในขวดไปเทรดดับธูปทั้งหมดบอกแม่ว่า ห้องนี้ต้องการอากาศบริสุทธิ์ ห้ามจุดธูปอีกเด็ดขาด และห้ามแม่พาพวกนั้นมายุ่งกับป๊าอีก เพราะพวกนี้เป็นแก๊งต้มตุ๋น 18 มงกุฎ

เจ๊หญิงหุนหันออกจากห้องไปอย่างไม่พอใจ ไตรรัตน์เข้าไปกุมมือเสี่ย จึงเห็นว่าพระรอดหายไปจากคอป๊าแล้ว!

ooooooo

หมอวรวรรธไปหาพ่อของพีชที่บ้านสุดหรู พ่อพีชพยายามหว่านล้อมฝากความหวังไว้กับเขาที่จะมาดูแลโรงพยาบาลต่อไป บอกว่า นานมากแล้วที่ตนเคยคิดว่าเขาเป็นยิ่งกว่าลูกศิษย์ แต่เป็นเหมือนลูกชายคนหนึ่งของตน

“ผมก็รำลึกถึงอาจารย์เสมอ บุญคุณอาจารย์ ความเมตตาที่มีต่อผม ผมไม่เคยลืม”

“เธอมีศักยภาพ…มากกว่าจะทำงานชันสูตรให้กรมตำรวจไปวันๆ เธอควรจะคิดดูดีๆนะ หมอตาหนู”

หมอวรวรรธกลับไปด้วยความรู้สึกกดดัน แต่เขาก็ยึดมั่นในความคิดของตัวเองที่ว่า ประเทศเรายังต้องการหมอชันสูตรที่ดี พวกนั้นต้องการความยุติธรรมที่เรามีหน้าที่ต้องหาให้พวกเขา เขาตัดสินใจโทร.ไปหาเนตรสิตางศุ์

เธอกำลังค้นหาข้อมูลและหลักฐานการฆาตกรรมใบหม่อนอยู่อย่างคร่ำเคร่ง บอกหมอวรวรรธว่า ถ้าเราหาฆาตกรตัวจริงได้ก็ปลดปล่อยใบหม่อนได้ ขอร้องหมอว่า

“เนตรต้องการไปหาใบหม่อนด่วนที่สุด ที่สุดของที่สุด หมอต้องช่วยเนตรนะคะ”

ตี 5 วันรุ่งขึ้น หมอวรวรรธจึงแอบปีนหน้าต่างเข้าไปรับเนตรสิตางศุ์เพื่อเดินทางไปพัทยาด้วยกัน โดยมีบรรดาผีๆ ที่ตามหมอมาโผล่กันเพียบ เธอถามว่าเขายังไม่ไปทำบุญให้พวกสัมภเวสีอีกหรือ พลางหยิบแว่นมาใส่จะได้มองไม่เห็นเหล่านั้น

ทันทีที่ไปถึงพัทยา เนตรสิตางศุ์เล่าผลจากห้องแล็บให้ใบหม่อนฟัง ใบหม่อนตกใจเมื่อรู้ว่าตนตายเพราะคอนแทกต์เลนส์มียาพิษ บอกว่าที่จริงตนไม่ได้สายตาสั้นแต่เพราะเป็นคอนแทกต์เลนส์บิ๊กอายส์ สีไลแล็ค ใส่แล้วตาจะสวยขึ้นมาก เธอพึมพำอย่างทำใจไม่ได้ว่า “ฉันตายเพราะความอยากสวยหรือเนี่ย”

เนตรสิตางศุ์ต้องการรู้ว่าในโรงละครนี้มีใครที่สนใจเกี่ยวกับเรื่องสัตว์ทะเลบ้าง ใบหม่อนนึกไม่ออก เนตรสิตางศุ์จึงตกลงกับหมอวรวรรธว่าตอนนี้ยังถามใครไม่ได้ เพราะยังเช้าไม่มีใครมา เราแยกย้ายกันไปหาอีกสิบนาทีมาเจอกัน

เนตรสิตางศุ์แยกไปค้นหาหลักฐานในคอสตูมตามลำพัง จู่ๆก็มีชายลึกลับคลุมไอ้โม่งถือมีดเข้ามาพยายามจะฆ่าเธอ เนตรสิตางศุ์ดิ้นรนพยายามจะร้อง แต่ถูกมันรัดคอแน่นจนหายใจไม่ออก เห็นมันกำลังเงื้อมีดจะจ้วงแทง เธอช็อกตาค้าง!

ooooooo

ฝ่ายณัฐเดช เช้าขึ้นมาก็ไปเคาะประตูเรียกเนตรสิตางศุ์ รู้สึกผิดสังเกตจึงผลักประตูเข้าไป พบว่าน้องสาวหายไปแล้ว เขาผลุนผลันโทร.ไปที่บริษัทซิกซ์- เซ้นส์ สุคนธรสรับสาย ณัฐเดชตะคอกให้ตามเนตรสิตางศุ์มาพูดโทรศัพท์เดี๋ยวนี้

สุคนธรสบอกว่าเนตรสิตางศุ์ไม่ได้อยู่ที่นี่ กรรัมภาฉุกคิดอะไรได้โพล่งออกไปว่า

“เอ๊ะ…หรือว่าเนตรไปกับหมอวรวรรธ”

ณัฐเดชได้ยิน ตาแทบลุกเป็นไฟ เตรียมจะตามไป แต่ลูกน้องโทร.มาบอกว่าไอ้เบิ้มกำลังเอายามาส่งกัน เขาจึงต้องเลือกงานก่อน ยกกำลังไปยังบ้านเป้าหมาย ปิดล้อมและสั่งให้คนในบ้านยอมมอบตัวกับเจ้าหน้าที่ตำรวจเสีย แต่ไอ้เบิ้มฮึดสู้ เขาจึงพุ่งเข้าตะลุมบอนกัน

ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือที่ณัฐเดชใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์โยนให้ลูกน้อง สั่งว่า “ถ้าเป็นเนตรบอกให้ถือสายรอแป๊บ” ครู่หนึ่งก็ตะโกนถามว่า “เนตรหรือเปล่าจ่า”

“ไม่ใช่ครับ เขาโทร.มาขายประกัน” จ่าตะโกนตอบ

ไอ้เบิ้มเลยรับกรรมไป เพราะถูกณัฐเดชล็อกคอแน่น ระบายความหงุดหงิดจนมันตาเหลือก

ooooooo