ดูรักคุณเท่าฟ้าย้อนหลัง (ตอนที่ 9) 22 สิงหาคม 2555

“เอ็งอย่ามาทำปากดีนะ ข้าจ่ายเงินเอ็งนะ ไม่ได้ให้เอ็งมาดูแลข้าฟรีๆไปเอายาตอนเช้ามา”

“จ้างสี่พัน ทำยังกะจ้างหมื่นนึง…คุณยายขา ยาหมดแล้วค่ะ” อรบ่นไปเปิดตู้ยาไป

จินดาเอ็ดทำไมไม่บอกล่วงหน้า อรเสียงอ่อยว่าลืม ให้เธอรอให้กินรวบยอดพรุ่งนี้ เดี๋ยวตนอาบน้ำแล้วจะออกไปซื้อมาให้ จินดามองอย่างไม่พอใจ…พลัน ธีระโทร.กลับมาถามว่ามีอะไรถึงโทร.หา จินดาค่อนขอด

“แหม เดี๋ยวนี้ต้องมีอะไรหรือ แม่ถึงโทร.หาลูกได้”

“ไม่ใช่ยังงั้นครับ พอดีผมกำลังยุ่งอยู่”

“ทำไมช่วงนี้ลูกยุ่งจังเลย แม่ถามกี่ครั้งก็บอกยุ่งๆอยู่ทุกครั้ง”

“งานมีปัญหาน่ะครับแม่ พรุ่งนี้ผมไปเยี่ยมแม่แล้วกันนะ” ธีระตัดบทเพราะเห็นข้าวตูถือกาแฟเข้ามา จินดาได้ยินเสียงคลื่น รีบถามว่าอยู่ที่ไหน เขาแก้ตัวว่าเสียงเครื่องยนต์

จินดาวางสายอย่างเหงาๆ…ธีระบอกข้าวตู พรุ่งนี้ตนต้องไปหาแม่ ให้เธออยู่ต่อ เสร็จธุระแล้วจะกลับมา เธอยิ้มอย่างเข้าใจ

วันรุ่งขึ้น สามเพื่อน ใหญ่ ภา และช้อยมาเยี่ยมจินดา เอาน้ำมนต์ของอาจารย์สมภพมาให้อาบกลางแสงจันทร์ คืนวันเพ็ญ จินดาตกใจคิดว่าให้แก้ผ้าอาบ ใหญ่ว่านุ่งผ้าอาบก็ได้แต่ภาแซว

“ฉันว่า ต่อให้ต้องแก้ผ้าก็ต้องทำนะพี่จิน ดีกว่าเสียลูกชาย”

“ใช่ เออพูดถึงกัปตันธี อาทิตย์ที่แล้วพวกเรายังไปเจอที่อยุธยาเลยนะ” ช้อยพลั้งปาก

จินดารีบถามว่าไปกับใคร ไปทำไม ใหญ่สาธยายว่าไปคนเดียว ไปทำอะไรไม่รู้ แต่พวกตนหน้าแตกเพราะทักคนผิด คิดว่าเป็นแฟนเขา เผอิญธีระเดินเข้ามา ช้อยทักหมู่นี้เจอกันบ่อยจริง จินดารีบซักถามไปอยุธยาทำไมไม่ชวนตน

ธีระชะงัก แก้ตัว “พอดีผมไปธุระแถวนั้น ก็เลยแวะไหว้พระ”

“เอ หรือไปกับผู้หญิงแล้วไม่อยากให้พวกป้าเห็นใช่มั้ยล่ะ” ใหญ่กระเซ้า

“คุณป้าก็เห็นนี่ครับว่าผมไปคนเดียว”

จินดามองอย่างสงสัย พวกใหญ่คุยกันหัวเราะหัวใคร่ เรื่องที่ทักคนผิด…หลังจากพวกสามสาวกลับ ธีระหลบมาคุยโทรศัพท์กับข้าวตูว่าตนกำลังจะไปหา

“ไม่ต้องรีบหรอกค่ะ อยู่คุยกับคุณแม่ก่อนเถอะ”

“พี่คุยกับท่านเสร็จแล้ว ตูอยากได้อะไรที่กรุงเทพฯ มั้ย”

“ไม่ล่ะค่ะ ขอแค่พี่ธีกลับมาหาตูก็พอแล้ว”

“งั้นเดี๋ยวเจอกันนะ”

จินดาเดินมาเห็นลูกปิดโทรศัพท์จึงถามว่าคุยกับใคร ผู้หญิงหรือผู้ชาย ธีระเข้ากอดประจบตอบว่าคุยกับเพื่อนผู้ชาย ตอนนี้ตนไม่มีเพื่อนผู้หญิงแล้ว

“นี่ลูกพูดจริงหรือ”

“จริงสิครับ ผมบอกแม่แล้วไงว่าผมจะรักแม่คนเดียว…ผมไปนะครับ วันอาทิตย์ผมกลับจากบิน ผมจะมาหาแม่” ธีระถามแม่อยากได้ของฝากอะไร

“ไม่ล่ะลูก แค่ลูกบอกว่าลูกรักแม่คนเดียว แม่ก็ไม่อยากได้อะไรอีกแล้ว”

ธีระลาแม่ จินดามองลูกชายขับรถออกไปอย่างแคลงใจว่าลูกคงไม่หลอกตน

ooooooo

ด้วยความรักทำให้ธีระกล้าที่จะโกหกแม่ เขาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับข้าวตู จูงมือเดินเล่นริมทะเล ชมพระอาทิตย์ตก…กลับมากรุงเทพฯก็มักจะมาทำอะไรทานที่บ้านแดง ข้าวตูทำอาหารให้หลายประเภทให้ไตรตั้นยกมาให้ธีระกับกบชิม กบถึงกับออกปาก

“อืม อร่อยจริงๆไม่น่าเชื่อว่าข้าวตูจะทำกับข้าวเก่งนะ”

“ไม่ใช่แค่ยำนี่อย่างเดียวนะครับ ข้าวตูเขาทำได้ทั้งอาหารไทย อาหารฝรั่ง” ธีระชื่นชม

กบเชียร์ให้เปิดร้านอาหารดีกว่าจะสมัครแอร์ ธีระบอกว่าเธอก็เคยปรึกษา และตนก็เห็นว่าดี กลับจากทำงานจะได้เจอกันทุกวัน กบเหล่ยิ้มๆ

“ในที่สุดนายก็สมหวังจนได้นะ ตอนแรกพี่คิดว่านายพลาดจากพิมแล้วจะไม่มีใครเหมาะสมกับนายอีก แต่พอมาเจอน้องอุ้ม เขาก็น่ารักไปอีกแบบ พอเจอน้องตู พี่ว่าคนนี้เพอร์เฟกต์เหมาะกับนายที่สุด”

“ทำไมครับ”

“ก็เขาไม่สนใจเรื่องแม่นาย เป็นสาวสมัยใหม่ เผลอๆ เอาเข้าจริง ถ้าแม่เจออาจจะกลัวเขา ยอมให้นายแต่งงาน ก็ได้นะ”

ธีระอยากให้เป็นอย่างที่กบพูด แดงยกอาหารมาตั้งโต๊ะ เรียกหนุ่มๆมาทาน ข้าวตูจูงไตรตั้นมานั่งรอท่า…

ต้มแซ่บกระดูกหมูของข้าวตูเป็นที่ถูกปากของทุกคน เธอจึงยกชามไปเติมในครัว แดงออกปากว่าอย่าปล่อยให้ข้าวตูหลุดมือ ธีระเสียงอ่อย

“พี่แดงพูดเหมือนกับว่าที่ผ่านมาผมเป็นต้นเหตุ งั้นล่ะ”

“ถ้าคุณแม่ยอมแบ่งให้คนอื่นรักธีบ้าง ป่านนี้มีหลานวิ่งกันยั้วเยี้ยแล้ว” กบพูดเล่น

“นี่พูดจริงๆนะ ทุกวันนี้ผมยังกลัวว่าถ้าแม่รู้ความจริงขึ้นมา ผมคงต้องเสียข้าวตูไปอีก”

แดงปลอบว่าไม่มีทาง พลันไตรตั้นโพล่งขึ้นมา “หวัดดีครับคุณยาย”

กบกับแดงเอ็ดหาว่าลูกอำ ไตรตั้นย้ำว่าจริง แล้วชี้มือไปหน้าร้าน ทุกคนหันไปตะลึง จินดาทักอยู่กันพร้อมหน้าเลย ธีระรีบถามแม่มาได้อย่างไร

“แม่ก็นั่งแท็กซี่มาน่ะสิ ตั้งใจมาหาแม่แดงเขา ไม่คิดว่าลูกจะมาอยู่ที่นี่ แล้ววันนี้วันเกิดใครหรือลูก ถึงทำกับข้าวกินกันเยอะแยะ”

ข้าวตูได้ยินเสียง ชะงักอยู่ในครัว ไตรตั้นบอกว่าเป็นวันเกิดตน จินดาจำได้ว่าไม่ใช่ แต่ใครจะเกิดก็ช่าง ตนขอทานด้วยคน จินดาลงนั่ง ไตรตั้นร้องห้าม

“คุณยายห้ามนั่งตรงนั้นครับ ที่น้าตูเขา”

แดงรีบปิดปากลูก จินดาขมวดคิ้วสงสัย ถามว่าข้าวตูมาด้วยหรือ ทุกคนยิ้มเจื่อนๆ ข้าวตูยกชามแกงเดินออกมาวางแล้วสวัสดี จินดาถามว่ามาทำไม

“เผอิญตูเขามาซื้อต้นไม้น่ะครับ พี่แดงก็เลยชวนเขากินข้าว” ธีระแก้ตัว

“ใช่ค่ะแม่ ช่วงนี้ตูเขาให้พี่กบออกแบบสวนให้เขาอยู่”

กบช่วยเสริมว่าใช่ๆ จินดาลงนั่ง ธีระเอาใจตักอาหารให้ลองชิม ไตรตั้นรีบบอกว่าอร่อยมากเป็นฝีมือข้าวตู ทุกคนหน้าซีด กบดึงลูกชวนไปซื้อน้ำแข็ง ไตรตั้นไม่วายตะโกนกลับมา

“คุณยายครับ คุณยายรู้รึยัง น้าตูกับน้าธีเขาเป็นแฟนกันแล้วนะ”

“ไตรตั้นพูดอะไรน่ะลูก” กบปิดปากดึงลูกออกไป

แดงรีบบอกจินดาอย่าไปฟัง หลานเพ้อเจ้อ ดูหนังมากไป จินดาโวย ริอาจโกหก

“แม่คะ แม่กำลังเข้าใจผิด หนูบอกแล้วไงว่าไตรตั้นพูดจาเลอะเทอะ”

“พอทีแดง แกนึกว่าฉันโง่งั้นหรือ ฉันเป็นแม่พวกแกนะ”

แดงสลดลง ข้าวตูทนไม่ไหวโพล่งขึ้น “ถูกต้องแล้วค่ะคุณป้า หนูกับพี่ธีรักกันค่ะ”

จินดาหันมาถามธีระ ข้าวตูให้เขาบอกความจริง เขาจึงยอมรับ จินดาผิดหวังอย่างมาก

“ไหนแกบอกแม่ว่าแกจะไม่รักใครนอกจากแม่”

“คุณป้าคะ หนูเข้าใจค่ะว่าคุณป้ารักพี่ธีมาก แต่หนูก็ไม่ได้มาแย่งพี่ธีไปจากคุณป้านะคะ”

“ไม่เกี่ยวกับเธอ” จินดาตวาด

“เกี่ยวสิคะ เพราะหนูกับพี่ธีต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ไม่ว่าคุณป้าจะเห็นด้วยหรือไม่”

“เธอเอาสิทธิ์อะไรมากำหนดลูกชายฉัน”

“หนูไม่ได้กำหนดพี่ธีค่ะ แต่พี่ธีเขาเลือกที่จะใช้ชีวิตอยู่กับหนู หนูว่าคุณป้าอย่ากีดกันความรักของเราเลยค่ะ เพราะถึงยังไงวันนึง พี่ธีเขาก็ต้องใช้ชีวิตอยู่กับใครซักคน”

“ฉันรู้ แต่มันไม่ใช่วันนี้และไม่ใช่เธอ ฉันพูดแค่นี้เธอคงเข้าใจนะ”

“หนูเข้าใจค่ะ แต่หนูก็จะบอกให้คุณป้ารู้ ว่าหนูจะไม่มีวันเลิกรักพี่ธีเหมือนกัน”

“ถ้ายังงั้นก็คงต้องเป็นลูกแล้วธี ที่จะบอกผู้หญิงคนนี้ว่าลูกเลือกใคร” จินดาจ้องธีระ

ทุกคนลุ้นที่จะฟังคำตอบ ธีระมองแม่สลับกับ

ข้าวตู เขาอึดอัดและเสียใจมาก ลุกพรวดขึ้นเดินออกไป จินดาร้องเรียกให้กลับมา ข้าวตูวิ่งตาม เขาหันมามองเธออย่างอึดอัดใจ เสียใจจนพูดไม่ออก แล้วขึ้นรถขับออกจากหน้าร้าน ข้าวตูมองตามเศร้าๆ

กลับเข้ามาในร้าน จินดาจ้องหน้าข้าวตูอย่างโกรธแค้น เธอก็ไม่หลบตาเช่นกัน แดงขอโทษแม่ แต่จินดากลับสวนว่าไม่ต้องมาเรียกตนว่าแม่แล้วเดินออกไป

“เดี๋ยวสิแม่ ฟังแดงก่อน” แดงคว้ามือแม่

“แกไม่ใช่ลูกฉัน ฉันไม่มีลูกอย่างแก” จินดาปลดมือออกเดินไป

แดงน้ำตาไหลพราก ข้าวตูกล่าวเสียใจก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง…จินดาเดินออกมาเจอกบจูงไตรตั้น กลับมา เธอเล่นงานกบทันที

“แกก็อีกคน นับจากวันนี้ไปไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่”

ไตรตั้นมองยายเดินออกไปอย่างงงๆ ถามพ่อว่ายายโกรธใคร กบมองลูกชายแล้วกำชับ “พ่อว่าลูกควรจะหยุดพูดบ้างนะ” กบเดินเข้าไปกอดปลอบแดงซึ่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่…

ooooooo

ธีระขับรถไปเรื่อยๆ สีหน้าเคร่งเครียด ครุ่นคิดเรื่องราวความรักของตนกับผู้หญิงที่ผ่านมา คำสุดท้ายที่พิมบอกตนคือให้เลือกระหว่างแม่กับเธอ…มาถึงอุ้มซึ่งเป็นคนที่รักพ่อแม่เหมือนกัน ยังทิ้งคำพูดไว้ให้ว่า จะแต่งงานกับตนเมื่อวันนั้นไม่มีแม่อยู่แล้ว และครั้งนี้ ตนยังต้องเลือกอีกระหว่างแม่กับข้าวตู เขารู้สึกเจ็บปวดใจอย่างมาก

ข้าวตูพยายามโทร.หาธีระ แต่เขาไม่รับสาย

เธอกระวนกระวายใจมาก…จินดาเดินเซื่องซึมเข้าบ้านไม่ยอมทานข้าวมื้อเย็น อรแซวไปเจอลูกหลานมา ดีใจจนทานอะไรไม่ลง จินดาตวาด

“แกหุบปากไปเลยนะ ต่อจากนี้ ห้ามเอ่ยชื่อนังแดงกับผัวมันในบ้านฉันเข้าใจมั้ย”

จินดาไล่อรไปให้พ้นหน้า เธองงทำอะไรผิด เดินออกมาสวนกับธีระที่เดินหน้าเศร้าเข้ามานั่งตรงหน้าจินดา เขากล่าวขอโทษ เธอลุกหนีเข้าห้อง ปล่อยเขานั่งเศร้าน้ำตาซึม…เวลาผ่านไปพักใหญ่ ธีระกลับออกมาขึ้นรถ จินดายืนมองอยู่ตรงหน้าต่างห้องน้ำตาไหลริน

ข้าวตูเห็นธีระกลับมาก็ดีใจโผกอด “พี่ธีเป็นไงบ้างคะ ตูขอโทษที่พูดกับแม่พี่ธีแบบนั้น”

“ตูไม่ต้องขอโทษหรอก พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษตู”

“แต่พี่ธีไม่ผิดนะคะ”

“ผิดสิ พี่ไม่น่าเอาตูมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้”

“อย่าพูดยังงั้นสิคะพี่ธี ตูไม่ถือเรื่องคุณแม่หรอกค่ะ แล้วก็ไม่ได้เก็บมาคิดด้วย ตูเพียงแต่เป็นห่วงพี่ธี กลัว

พี่ธีจะตัดสินใจเลิกกับตู”

ธีระมองข้าวตูแล้วตัดสินใจบอก “จริงๆแล้วพี่ก็จะมาบอกตูว่าเลิกกับพี่ซะเถอะ”

“ไม่ค่ะ พี่ธีอย่าพูดยังงั้น ตูไม่มีวันเลิกกับพี่ธีเพราะแค่ปัญหาเรื่องนี้หรอกค่ะ”

“มันไม่แค่นี้หรอกตู ตูยังไม่รู้จักแม่พี่ดี ท่านจะทำทุกวิถีทางให้ตูทนไม่ได้”

“ไม่ค่ะ ตูทนได้ พี่ธีไม่ต้องห่วงตู พี่ธีก็อาจจะยังไม่รู้จักตูมากเท่าไหร่ ตูจะทำให้แม่พี่ธียอมรับตูให้ได้”

“แต่พี่คิดว่า…”

“ไม่ต้องพูดแล้วค่ะ ขอแค่เรารักกัน เรื่องแค่นี้มันไม่ใช่ปัญหาหรอกค่ะ เชื่อตูนะคะ เราจะผ่านมันไปด้วยกัน ยิ้มหน่อยสิคะ ชีวิตมันเป็นเรื่องสบายๆอย่าเอามาเป็นปัญหา”

ธีระดึงข้าวตูมากอด เธอหอมแก้มเอาใจ จับเขานั่งลงดื่มน้ำให้สบายใจ แล้วย้ำ ทุกอย่างต้องดีขึ้น ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย

ต่างกับจินดาที่ปล่อยตัวเองผมเผ้ายุ่งเหยิง น้ำท่าไม่อาบ อรเอายามาให้ก็สาดทิ้ง แถมไล่อรออกไปไม่ต้องมานอนด้วย อรได้ทีเรียกคมสันต์มานอนในบ้าน

เช้าวันรุ่งขึ้น จินดาตื่นมาร้องเรียกอร แต่ไม่พบว่าอยู่ในห้อง จึงค่อยๆลงมาหา เห็นรองเท้าและเสื้อผ้าถอดทิ้งอยู่หน้าห้องนอนเล็กก็แปลกใจ แถมมีแก้วเบียร์และจานชามที่กินแล้ววางทิ้งไว้ เริ่มสงสัยว่าจะเอาผู้ชายเข้ามานอน เธอเปิดประตูผางเข้าไป เห็นอรนอนกอดกับผู้ชาย

“ว้าย คุณยายขา อย่าเพิ่งเข้ามาหนูโป๊ค่ะ” อรสะดุ้ง ตื่นตกใจ

“นี่แกกล้าดียังไง ถึงพาผู้ชายมานอนในบ้านฉัน”

อรอ้างว่า “ก็คุณยายไม่ให้หนูนอนกับคุณยายนี่คะ หนูไม่รู้จะไปนอนที่ไหน”

“แล้วทำไมพาผู้ชายเข้ามา”

“ก็หนูกลัวผีนี่คะ ไม่กล้านอนคนเดียว”

จินดาโกรธไล่อรออก อรไม่แคร์ปลุกคมสันต์พากันออกไป ก่อนไปยังพูดให้เจ็บแสบ “หนูจะบอกให้รู้นะ คุณยายจะต้องตายอยู่คนเดียวในบ้านหลังนี้ ลูกเต้าก็จะไม่มีใครมาดูแล”

จินดาโกรธเงื้อมือจะตบ อรขู่ถ้าตบจะแจ้งตำรวจจับ เธอจึงชะงักมองด้วยความเจ็บใจ

ooooooo

ธีระรู้เรื่องอรถูกไล่ออกจากแดง สองพี่น้องกลัดกลุ้มจะทำอย่างไรดี กบเสนอให้จ้างคนที่ศูนย์มาดูแล ธีระเกรงแม่จะไม่ให้เข้าบ้าน กบให้แดงไปเจรจากับแม่ก่อน แต่แดงรู้ว่าแม่ไม่ยอมเจอหน้าตนแน่ ธีระจึงให้ไปช่วยกันพูด ข้าวตูขอไปด้วยคน ธีระกับแดงห้ามพร้อมกัน ขอให้รออยู่ที่บ้านและฝากดูแลไตรตั้นด้วย เธอจึงได้แต่เอาใจช่วย

ถึงบ้านจินดา ทั้งธีระ แดง และกบค่อยๆเดินเข้าไป แยกย้ายกันหา ธีระเห็นในห้องนอนเละเทะ ทั้งแก้วน้ำและจานวางทิ้งไว้ ที่นอนไม่ได้เก็บ เขาเข้าไปดูในห้องน้ำไม่มีจินดา ก็ลงมาสมทบกับแดงและกบ ที่ต่างสำรวจทั้งบ้านแล้วไม่เจอเช่นกัน ทั้งสามตกลงจะออกไปตามนอกบ้าน แต่แล้วเห็นจินดาเข้าบ้านมา ในสภาพชุดนอน ผมเผ้ายุ่งเหยิง ถือถุงอาหารที่ออกไปซื้อเอง

“แม่ไปไหนมา มาครับผมช่วยถือ” ธีระเข้าไปช่วย

จินดาสะบัดมือออก ไม่พูดจา เดินผ่านกบกับแดงไป ทั้งสามหน้าเสียเดินตามขอโทษ ธีระจะช่วยแม่เอาอาหารใส่จานให้ เธอตวาด

“ไม่ต้อง พวกแกกลับไปได้แล้ว”

แดงร้องไห้ “แม่อย่าทำอย่างนี้สิ พวกเรารักแม่นะ ที่ทำลงไปก็เพราะว่า…”

“แกหยุดพล่ามได้แล้ว ฉันไม่อยากฟังเรื่องของพวกแก” จินดาตักข้าวใส่ปากไอสำลัก

ธีระรีบส่งทิชชูให้ เธอปัดทิ้ง โวยอย่ามาเรียกตนว่าแม่อีก แดงรำพัน “แดงผิดไปแล้ว แม่ยกโทษให้แดงด้วยเถอะ ธีขอโทษแม่สิ พี่กบขอโทษแม่”

ทุกคนขอโทษที่ผิดไปแล้ว จินดามองธีระ “ได้ ฉันจะยกโทษให้แก แต่แกต้องเลิกกับนังผู้หญิงคนนั้น” เห็นธีระนิ่ง เธอยิ่งโกรธ “ใช่สิแกเลิกกับมันไม่ได้หรอก เพราะแกรักมันมากกว่าฉัน ถ้างั้นพวกแกก็ไปซะ ไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีกต่อไป”

แดงร้องไห้โฮจะตามจินดาที่ลุกเดินไป กบรั้งไว้ จินดาหันมาย้ำ วันที่ตนตายก็ไม่ต้องมาเผาผี เธอเข้าห้องปิดประตูปัง แดงร้องไห้หันมาถามกบจะทำอย่างไรดี กบแนะให้กลับไปปรึกษากันที่บ้าน

“แล้วเราจะปล่อยให้แม่อยู่คนเดียวหรือ”

“แต่ถ้าเรายังอยู่ แม่จะยิ่งไม่พอใจนะ เชื่อพี่กลับบ้านก่อน ไปธี” กบหันไปเรียกธีระ

“เดี๋ยวผมจะขึ้นไปคุยกับแม่ให้รู้เรื่อง”

“เชื่อพี่ ตอนนี้นายคุยยังไงแม่เขาก็ไม่ยอมรับหรอก นอกซะจากนายจะบอกแม่ว่านายจะเลิกกับข้าวตู”

ธีระอึ้งมองหน้าแดง เธอน้ำตาไหลพราก กบตบไหล่ปลอบเบาๆ ให้ทุกคนกลับ แดงกับธีระมองขึ้นไปข้างบนอย่างเสียใจก่อนจะเดินออกไป…จินดายืนมองตรงหน้าต่างห้อง ดูลูกๆขึ้นรถ น้ำตาเธอไหลอย่างโกรธเคือง ที่ลูกรักผู้หญิงอื่นมากกว่าตน

ooooooo

กลับมาที่บ้านแดง ซึ่งเป็นร้านขายต้นไม้ กบชงชาให้ทุกคนดื่ม ธีระอัดอั้นตันใจอย่างมาก เขาบอกพี่ๆว่า ตนไม่ยอมเลิกกับข้าวตู กบจึงบอกว่า ต้องปล่อยให้แม่อยู่คนเดียวซักพัก บางทีอาจจะคิดได้เอง แต่แดงไม่เชื่อว่าแม่ตนจะยอมแพ้ง่ายๆ

“แล้วแดงจะทำยังไง เราจะไปอยู่กับแม่ แม่ก็ไม่ยอมให้เราอยู่” กบถาม

แดงหันมองข้าวตู “ตู ถ้าพี่จะขอร้องให้ตูเลิกกับธี เพื่อเห็นแก่ครอบครัวพี่ได้มั้ย”

“ทำไมพี่แดงพูดอย่างนั้น” ธีระตกใจ

“แกไม่ได้ยินที่แม่พูดหรือ ถ้าแกไม่เลิกกับข้าวตู แม่จะไม่มีวันยกโทษให้พวกเรา”

“แต่มันต้องไม่ใช่วิธีนี้”

“แล้วมันมีวิธีไหนอีก แกบอกพี่ซิ”

“เอาล่ะค่ะพี่แดง ตูว่าอย่าเพิ่งเถียงกันเลยค่ะ ขอตูไปคุยกับคุณแม่พี่แดงหน่อยได้มั้ย”

“พี่ว่าอย่าเลย ยิ่งไปแม่จะยิ่งโกรธ หาว่าพวกเราลองดีนะ” กบแย้ง

“แต่ลองให้ตูไปคุยก่อนได้มั้ยคะ บางทีวิธีของตูอาจจะทำให้คุณแม่เข้าใจก็ได้”

ธีระถามจะใช้วิธีไหน ข้าวตูขอไม่บอก ถ้าสำเร็จแล้วจะเล่าให้ฟัง ทุกคนสบตากันไปมา ธีระตัดสินใจไม่ลองก็ไม่รู้ ทั้งกบและแดงจำยอม…

ขณะที่จินดานั่งอยู่กลางห้อง รู้สึกว่ามีคนเดินเข้ามา เธอคิดว่าเป็นธีระกลับมาง้อ จึงบอกไปว่า ถ้าไม่เลิกกับผู้หญิงก็ไม่ต้องกลับมาหาตน

“หนูเองค่ะคุณป้า”

จินดาหันขวับมามอง เห็นเป็นข้าวตูยิ่งโกรธ “นี่หล่อนกล้าดียังไงถึงบุกเข้ามาในบ้านฉัน”

“หนูเพียงแต่จะมาอธิบายให้คุณป้าเข้าใจในความรู้สึกของหนูกับพี่ธี”

“ฉันไม่อยากฟัง เธอกลับไปได้แล้ว”

“หนูไม่กลับค่ะ จนกว่าคุณป้าจะยอมรับในความรักที่หนูมีต่อพี่ธี”

“รักหรือ เธอเพิ่งรู้จักลูกฉันได้สามสี่เดือน เธอก็คิดจะมาแย่งเขาไปจากฉัน”

“คุณป้าคะ ปีนี้คุณป้าอายุเท่าไหร่คะ”

“มันเกี่ยวอะไรกับเธอ”

“คนเราเนี่ย ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้าหรอกนะคะ คุณป้าลองคิดดูสิคะ ถ้าวันนี้คุณป้าเกิดตายขึ้นมา คุณป้าจะกีดกันพี่ธียังไงเพื่อไม่ให้รักผู้หญิงคนอื่น”

จินดาเต้นผางหาว่าแช่ง ข้าวตูรีบบอก “หนูไม่ได้แช่งค่ะ หนูแค่เตือนสติคุณป้า คุณป้าไม่สามารถเก็บพี่ธีไว้ในอ้อมอกได้ตลอดชีวิตหรอกค่ะ”

“ไม่ต้องมาสั่งสอนฉัน ฉันจะตายหรือไม่ตายฉันก็ไม่มีวันยอมให้ลูกชายฉันมารักกับเธอ”

“ถ้ายังงั้นหนูคิดว่า คุณป้าเตรียมตัวตายได้เลยค่ะ เพราะพี่ธีเขายืนยันว่าเขาจะไม่มีวันเลิกกับหนู” ข้าวตูพูดจบเดินออก

จินดาตะโกนไล่หลัง “ไม่จริง ลูกฉันจะไม่มีวันรักผู้หญิงคนไหนมากกว่าแม่ของเขาหรอก” จินดาทรุดลงร้องไห้รำพัน “ธี แม่รู้ว่าลูกรักแม่ ลูกจะไม่มีวันรักผู้หญิงคนไหนมากกว่าแม่ ใช่มั้ยลูก”

ข้าวตูเดินอมยิ้มกลับมา ธีระรีบถามแม่ว่าอย่างไรบ้าง กบร้องบอกแดงว่าข้าวตูกลับมาแล้ว ทุกคนรอฟัง ข้าวตูยิ้มให้ทุกคน “ตูยังตอบตอนนี้ไม่ได้หรอกค่ะ คงต้องปล่อยให้ท่านคิดสักพัก ถ้าท่านเข้าใจที่ตูบอก ท่านก็จะยอมให้พี่ธีรักกับตู”

ธีระถามข้าวตูบอกแม่ไปว่าอย่างไร เธอตอบว่า “ตูบอกให้ท่านรู้ว่า คนเราเกิดมาก็ต้องตาย ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า”

สีหน้าทุกคนอึ้ง ธีระสบตากับแดงอย่างหนักใจมากกว่าเดิม

ooooooo

หลังจากวันนั้น ธีระก็ทำงานด้วยความรู้สึกหนักใจ เป็นกังวลเรื่องแม่ แดงกับกบก็มาชะเง้อหน้าบ้านจินดาแต่ไม่กล้าเข้าไปหา จึงส่งไตรตั้นเข้าไปอ้อนคุณยาย สอนให้พูดกับจินดาว่ารักและคิดถึงยายมาก มากกว่าพ่อแม่อีก แต่พอไตรตั้นบอกจินดา เธอกลับย้อนว่า

“ใช่สิ ตอนนี้แกยังเด็ก แกยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แกก็รักพ่อกับแม่ วันนึงที่แกโตมีเมีย แกก็จะไม่รักพ่อกับแม่แกแล้ว”

“รักนะครับ”

“ครั้งนึงน้าแกมันก็พูดอย่างนี้ แต่วันนี้มันก็ไปรักผู้หญิงอื่น”

“ใช่ครับ ตั้นก็ว่าน้าธีเขาต้องรักน้าตูมากกว่าคุณยาย” ไตรตั้นพูดไปตามประสาเด็ก

จินดาโกรธไล่หลานกลับไป ไตรตั้นออกมาหากบ กับแดงที่รออยู่หน้าบ้าน และบอกว่าคุณยายไม่ให้กลับมาที่นี่อีก ทั้งสองหน้าเจื่อน

ระหว่างที่ธีระทำงานอยู่ต่างประเทศ เขาโทร.ถามไถ่แดงว่าแม่เป็นอย่างไรบ้าง แดงถอนใจบอกว่าแม่ไม่ยอมรับโทรศัพท์ แถมสั่งห้ามพวกตนเข้าบ้าน ธีระอ่อนใจ

“หมายความว่าเรื่องที่ข้าวตูไปพูดก็ไม่มีประโยชน์”

แดงขอให้ธีระตัดสินใจเลิกกับข้าวตู เพราะผู้หญิงมีอีกมาก แต่แม่มีคนเดียว เขาไม่ยอมและยืนกรานไม่มีวันเลิกกับข้าวตู แดงต่อว่าน้องใจร้ายจะปล่อยให้แม่ตาย ธีระไม่อยากเถียงจึงวางสายไป กบเข้ามาเตือนแดง ควรเคารพในการตัดสินใจของน้อง แดงโวยหาว่าเพราะไม่ใช่แม่เขา กบจึงย้อนถาม ถ้าแม่ตนให้ตนต้องเลือกบ้าง เธอจะยอมให้ตนเลิกแล้วกลับไปอยู่กับแม่ไหม แดงส่ายหน้าน้ำตาพรั่งพรู กบดึงแดงเข้ามากอดปลอบ

ธีระกลับจากต่างประเทศ ถือข้าวของเข้ามาในบ้านข้าวตู เธอดีใจเข้ามากอดอ้อนว่า คราวหน้าไปหลายวันแบบนี้ ให้ตนไปด้วย ธีระตอบว่าตนกำลังจะบอกอยู่พอดี

“รักพี่ธีที่สุดเลย…วันนี้ตูทำชีสเค้ก ลองหน่อยนะคะ” ข้าวตูวิ่งไปหยิบเค้กมาวาง

ธีระชิมแล้วชมว่าอร่อย แหย่ว่าซื้อมาแน่ๆ ข้าวตูใช้นิ้วเขี่ยเค้กที่เลอะปากเขายิ้มๆแล้วบอกว่า วันหลังจะทำให้ดู ธีระดึงเธอมากอดอย่างหมั่นเขี้ยว

ooooooo

และแล้ว ใหญ่ ภา และช้อยแวะมาหาจินดา เพียงก้าวเข้ามาในบ้านก็ได้กลิ่นเหม็นคลุ้งไปทั่ว บ้านช่องเละเทะ พื้นเปียกปัสสาวะ บนห้องนอนมีทั้งคราบปัสสาวะ และอุจจาระเหม็นตลบ ช้อยเข้ามาล้างมือในห้องน้ำ พบจินดานั่งคอพับหมดสติอยู่บนโถส้วมก็ตกใจร้องบอกเพื่อนๆ

ระหว่างนั้น ธีระนอนเล่นเกมอยู่กับข้าวตู แดงโทร.ตามให้มาโรงพยาบาลด่วน หมอบอกว่าแม่ช็อกน้ำตาลขึ้นสูงมาก หัวใจเต้นผิดปกติ ธีระตกใจรีบไปพร้อมข้าวตู…มาถึง พบแดง กบ และพวกป้าใหญ่หน้าห้องพิเศษ หมอวิชิตกำลังตรวจเช็กอาการจินดาร่วมกับหมอลลิตา

ใหญ่ ช้อย และภาต่อว่าธีระและแดงที่ปล่อยแม่อยู่ตามลำพังจนเจ็บหนักปางตาย กบแก้ตัวแทน “เราไม่ได้ทิ้งหรอกครับคุณป้า แต่คุณแม่ไม่ยอมให้พวกเราเข้าบ้าน”

ทั้งสามรุมต่อว่าแดงกับธีระ จะอย่างไรก็ตาม เป็นลูกจะปล่อยแม่แบบนี้ได้อย่างไร ภาเหลือบเห็นข้าวตู จำได้ว่าคือชาวต่างชาติที่พบที่อยุธยา จึงถามว่าตามธีระมาถึงนี่เชียวหรือ

“หนูเป็นแฟนกัปตันธีค่ะ”

สามคนตกตะลึง ธีระยอมรับว่าใช่ ทั้งสามจึงเข้าใจแล้วว่าทำไมจินดาจึงน้ำตาลขึ้นสูง และไม่คิดว่าครั้งนี้จะแกล้ง คุณหมอออกมา ทุกคนกรูเข้าถามอาการ

“ตอนนี้น้ำตาลในเลือดสูงและความดันก็สูงมาก แถมติดเชื้อในกระเพาะปัสสาวะ หมอให้ยาคุมจังหวะการเต้นของหัวใจอยู่ กำลังรอดูผลครับ”

“อันตรายมากมั้ยครับ” ธีระเป็นกังวล

“มันก็อันตรายอยู่นะ ถ้าเมื่อกี้ส่งโรงพยาบาลช้าก็มีสิทธิ์หัวใจวายได้”

พวกใหญ่โทษเป็นเพราะธีระมีแฟน ข้าวตูโต้ “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะคุณป้า”

“เธอไม่รู้อะไรหรอก เพราะเพิ่งมาจากต่างประเทศ แม่กัปตันน่ะ เขาไม่อยากให้ลูกมีเมีย”

“ใช่ มีแฟนกี่คนๆ แม่เขาไล่ไปหมด” ภาช่วยใหญ่เสริม

กบตัดบท ขอให้ทั้งสามกลับก่อน และยกมือไหว้ขอบคุณที่ช่วยจินดา ช้อยไม่ยอมกลับจนกว่าจินดาจะฟื้น แต่ใหญ่กับภาอยากกลับไปพักผ่อน จึงตกลงกันว่าพรุ่งนี้จะมาใหม่ กบ ธีระ แดง และข้าวตูสวัสดีลา ภาอดแขวะข้าวตูไม่ได้ “แหม หนูเนี่ยนะเล่นละครเก่งไม่เบา”

แดงกับกบสบตากันอย่างเหนื่อยใจ ธีระสีหน้ากังวลใจห่วงจินดา ข้าวตูจับมือให้กำลังใจ

คืนนั้นจินดาฟื้นขึ้นมา ปากซ้ายเบี้ยว พยาบาลรีบบอกหมอ หมอลลิตาตรวจเช็กแล้วบอกหมอวิชิตว่า “เป็นสโตรค สมองด้านขวาขาดเลือด”

หมอวิชิตออกมาบอกแดงกับธีระถึงอาการปากเบี้ยวของจินดา และให้หมอลลิตาอธิบาย

“คืออย่างนี้นะคะ จากที่น้ำตาลในเลือดคนไข้สูงมาก ทำให้หลอดเลือดที่ไปเลี้ยงสมองด้านขวาชำรุด มีผลทำให้กล้ามเนื้อด้านซ้ายเป็นอัมพฤกษ์ไปข้างนึง”

ธีระกับแดงตกใจรีบถามว่าแม่จะเป็นอัมพาตไหม หมอตอบว่ามีสิทธิ์ ธีระถามวิธีรักษา

“เราต้องให้ยาเข้าไปกระตุ้นการทำงานของเส้นประสาทค่ะ แต่หมอต้องแจ้งให้ทางญาติทราบก่อนว่ายาเข็มละเจ็ดหมื่นบาท”

แดงตกใจ ธีระไม่ห่วงเรื่องเงิน เขาถามว่าฉีดแล้วหายใช่ไหม หมอกลับตอบว่า ต้องเสี่ยงดู กบถามธีระจะเอาอย่างไร เขาตกลง หมอจึงบอกว่า ดีเลย ยานี้ต้องฉีดภายในสองชั่วโมงนี้ แดงกังวลใจเกรงไม่หาย ธีระปลอบตนไม่เสียดายเงิน ชีวิตแม่สำคัญกว่า เขาหันมาสบตาข้าวตูแล้วเข้ามากอดเธอ อยากได้กำลังใจ…กบพาแดงกลับบ้านก่อน เพื่อสลับกับธีระในวันพรุ่งนี้ ข้าวตูขออยู่เป็นเพื่อนแต่ธีระให้กลับไปพักผ่อน พรุ่งนี้ตนจะไปหา

เมื่อทุกคนกลับไป ธีระเข้ามาหาจินดา เห็นนอนลืมตานิ่งเฉย เขาพยายามคุยเอาใจแต่เธอก็เมินหน้าหนี เขาจึงพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนที่จะเดินไปนั่งเฝ้าหน้าห้อง

“แม่ ผมขอโทษ ผมอยากให้แม่รู้ว่า ผมยังรักแม่เสมอ ไม่มีวันไหนที่ผมไม่รักแม่นะครับ”

ooooooo

ข้าวตูกลับมาบ้าน ครุ่นคิดเรื่องของจินดาอย่างกังวลใจ…วันรุ่งขึ้น ทุกคนมารอหน้าห้อง หมอออกมาบอกว่า ยาที่ฉีดเข้าไปไม่ได้ผล จินดาจะเป็นอัมพาตซีกซ้าย หลังจากแข็งแรงขึ้นจะทำกายภาพบำบัดช่วย ใหญ่ ภา และช้อยบ่นอุบเสียดายเงินค่าฉีดยา

“คุณป้าครับ คุณหมอแจ้งให้เราทราบแล้วครับ” ธีระอธิบาย

หมอบอกว่าหลังจากนี้ต้องมีคนดูแลอย่างใกล้ชิด แดงจะให้แม่ไปอยู่ที่บ้านตน ธีระเห็นด้วยและจะจ้างพยาบาลพิเศษตามไปดูแลอีกคน ช้อยหันมาบอกข้าวตูว่าอยู่ว่างๆ น่าจะมาดูแลได้

“นั่นสิ หนูควรมาดูแลป้าจินเขา มาอยู่ใกล้ชิด แกอาจจะเห็นใจก็ได้นะ” ใหญ่เห็นด้วย

“คงไม่ได้หรอกครับ ข้าวตูเขามีงานต้องทำ” ธีระแย้ง

“แต่ตูทำได้นะคะพี่ธี บางทีอาจจะดีอย่างที่คุณป้าพูดก็ได้”

“มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะตู การดูแลคนไม่ง่ายหรอก ให้พยาบาลมาดูแลเถอะ”

“แหม กัปตันนี่ก็หวงแฟนจัง มิน่าแม่ถึงงอน” ภากระเซ้า

กบตัดบทให้เข้าไปเยี่ยมจินดาดีกว่า ทุกคนขยับเดิน ธีระกลับให้ข้าวตูรอข้างนอก เกรงแม่เห็นหน้าแล้วจะโกรธ เธออดรู้สึกอึ้งไม่ได้กับคำพูดของเขา…แต่พอทุกคนเข้าไป จินดาเมินหน้าหนี ไล่ธีระกับแดงออกไป ใหญ่ ช้อย และภาช่วยกันปราม

“พี่จิน ใจเย็นน่า อย่าไปคิดอะไรมากเลย ลูกๆ เขาเป็นห่วงนะ”

“เอาไว้หายค่อยว่ากัน”

“ใช่ ตอนนี้เอาชีวิตเราให้รอดก่อนน่า นะ อย่าโกรธเขาเลยนะ”

จินดายังยกมือไล่ ช้อยบ่น “พี่จินอย่าทำยังงี้น่า ลูกๆ

มันจะเสียใจ เราเองก็มีกันไม่กี่คน”

แดงร้องไห้สะอึกสะอื้น กบประคองแดงเดินออกไป ธีระเดินตามเศร้าๆ…ออกมา กบบอกว่าให้เวลาแม่สักพัก ท่านยังโกรธอยู่ อีกหน่อยก็คงให้อภัย

“แต่ผมว่าไม่ แม่จะใช้วิธีนี้เป็นเงื่อนไขบังคับผม”

“งั้นพี่ว่าแกต้องตัดสินใจแล้วล่ะธี ว่าเราจะปล่อยให้แม่เป็นยังงี้หรือว่า…”

“ผมบอกแล้วไง ไม่ว่าจะยังไงผมก็จะไม่เลิกกับตู” ธีระยืนกรานกับแดง

ไม่ทันไร สามสาววิ่งออกมาบอกว่าจินดาไม่ยอมไปอยู่บ้านแดง จะกลับไปอยู่บ้านคนเดียว แดงยอมไม่ได้ ช้อยจึงบอกว่าไม่ต้องห่วง พวกตนจะไปอยู่เป็นเพื่อนเอง เพราะธีระไม่ยอมให้แฟนดูแลแม่ ธีระยกมือไหว้ขอบคุณ ทั้งสามกลับเข้าไปในห้อง

ธีระหันมาปลอบข้าวตูอย่าไปสนใจคำพูดสามสาวนั่น เธอส่ายหน้าอ่อนใจ

“ตูไม่ได้สนใจหรอกค่ะ ตูเพียงแต่กำลังคิดว่าไม่น่าเชื่อที่แม่พี่ธีป่วยหนักขนาดนี้ ท่านยังพยายามจะเอาชนะพี่ธีให้ได้

“ท่านก็แค่รักและหวงพี่มากเท่านั้นเอง”

“แล้วพี่ธีล่ะคะ พี่ธีคิดยังไงกับเรื่องนี้”

“คิดยังไง พี่ไม่เข้าใจ”

“ก็…พี่ธีจะปล่อยเรื่องของคุณแม่ไปอย่างนี้หรือคะ”

“ก็คงต้องเป็นยังงั้น ในเมื่อแม่ไม่ยอมเข้าใจเรา”

“ตูดีใจจริงๆที่พี่ธีตัดใจจากเรื่องนี้ได้ ไปทานข้าวกันเถอะค่ะ ตูหิวข้าวจะแย่อยู่แล้ว”

“พี่ไม่หิวจริงๆ ตูไปเถอะ ไม่ต้องห่วงพี่หรอก” ธีระฝืนยิ้มเดินกลับเข้าไปหาจินดา

ข้าวตูมองตามสะท้อนใจ ไหนบอกว่าตัดใจได้…

ธีระเห็นจินดาหัวเราะกับเพื่อนๆก็ชวนคุยบ้าง เธอกลับเมินหน้าหนี พวกใหญ่ช่วยปรามอย่าทำแบบนี้กับลูกเลย จินดาเขียนตัวหนังสือโย้เย้ว่าให้เขาออกไป ช้อยจึงขอให้เขากลับไปก่อน พวกตนจะดูแลให้ ธีระเดินก้มหน้าออกไป ได้ยินเสียงสามสาวชวนแม่คุยหัวเราะเสียงดัง เขาถึงกับอึ้ง เจ็บปวดเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ooooooo