ดูท่านชายในสายหมอกย้อนหลัง (ตอนที่ 6) 27 กันยายน 2555

“นายหมายถึงใคร”

“ก็คนที่กอดเจ้าชาย ร้องไห้อ้อนวอนอย่าให้ท่านทำอะไรฉันไง จำไม่ได้เหรอ”

ขิงอาย ไล่ตีโซว์ ปีเตอร์ยืนมองจากหน้าต่างบ้าน ครุ่นคิดด้วยสีหน้าหนักใจ พัชรีเดินมายืนข้างๆ ถามว่า วิตกกังวลเรื่องอะไร ปีเตอร์บ่นว่า ตนจะปล่อยเรื่องทุกอย่างไว้นานไม่ได้ กลับกรุงเทพฯ จะต้องรีบหาหลักฐานทันที เพราะความใกล้ชิดเป็นบ่อเกิดแห่งความรัก

พัชรีงงว่าหมายถึงใคร ปีเตอร์หันมามองแล้วบอกว่า ไม่ได้หมายถึงเธอ พัชรีชักไม่ค่อยแน่ใจ…ไม่ทันไร รุ้งเคาะประตูแล้วเปิดเข้ามาในชุดลิเกเต็มยศ ปีเตอร์ผงะ เธอถวาย บังคมแล้วร้องลิเก ทำนองขอถวายตัวให้เจ้าชาย เพราะคงเป็นบุพเพที่ทำให้ได้พบกัน ปีเตอร์รีบสะกิดพัชรีให้ช่วยด้วย พัชรีจึงผลักรุ้งออกไปจากห้องแล้วปิดประตูใส่หน้า รุ้งเสียใจแต่ไม่ย่อท้อ

ตกเย็น โซว์ในชุดผ้าขาวม้า พาปีเตอร์ไปอาบน้ำ ตุ่มหลังบ้าน เขาแนะนำอุปกรณ์และวิธีอาบให้ฟังแบบที่ตุ๊กเคยอธิบาย ปีเตอร์รู้สึกสงสารเจ้าชายอย่างมาก

“เจ้าชายต้องทรงลำบากขนาดนี้เลยเหรอพระเจ้าค่ะ”

“ลำบากอะไร้ คนอื่นยังมีชีวิตอยู่อย่างนี้ได้ ทำไมเราจะอยู่ไม่ได้”

“ไม่ได้ หม่อมฉันจะปล่อยให้เจ้าชายลำบากไม่ได้ ถ้าหม่อมฉันอยู่ที่นี่ หม่อมฉันจะทำให้เจ้าชายสุขสำราญเอง” ปีเตอร์รีบตักน้ำราดตัวเจ้าชาย แล้วเอาผ้ามาถูหลังให้

โซว์ห้าม กลัวใครมาเห็น แต่ปีเตอร์ร้องไห้เพราะไม่ได้ทำมานาน โซว์จึงยอมนั่งลง ไม่ทันไร ตุ๊กกับขิงถือกาต้มน้ำ จะเอามาให้ปีเตอร์ผสมน้ำอาบ ทั้งสองเห็นปีเตอร์ถูหลังให้โซว์ก็ตกใจรีบหาที่ซ่อนแอบมอง ทั้งสองแปลกใจทำไมเจ้าชายเมืองนี้ไม่ถือตัว คิดกันไปต่างๆนานา พอสบโอกาสเห็นโซว์เดินอยู่ตามลำพัง ขิงกระโดดเข้ามาขวางหน้าเพื่อซักถาม

“บอกฉันมาตามตรงนะว่านายเป็นอะไรกันแน่ ทำไมเจ้าชายแห่งประเทศนิวแลนด์ต้องอาบน้ำถูหลังให้นายด้วย หรือว่านายเป็น…เป็น…”

โซว์ตกใจคิดว่าขิงรู้ความจริง จึงยอมรับ “ใช่เราเป็น…อย่างที่เธอคิดนั่นแหละ”

ขิงได้ฟังถึงกับทรุดลงไปกองกับพื้น โซว์เข้าประคองและปลอบอย่าตกใจ ที่ตนต้องปิดบังเพราะความจำเป็น ขิงผิดหวังเสียดาย

“จริงๆมันก็ไม่ได้มีอะไรน่าอับอาย เดี๋ยวนี้คนเป็นเกย์เขาก็เปิดเผยกันเยอะแยะ”

“ดะ…เดี๋ยว เธอว่าฉันเป็นอะไรนะ”

“นายเป็นเกย์ไม่ใช่เหรอ”

“เย้ย…ฉันเนี่ยนะเกย์ ออกจะแมนทั้งแท่ง” โซว์ ผละออกจากขิงด้วยความตกใจ

“ถ้านายไม่ใช่เกย์ ทำไมต้องถูหลังตอนอาบน้ำให้นายด้วย ฉันยังจำติดตาว่าหน้านายกับเจ้าชาย บ่งบอกอารมณ์เคลิ้มสุดๆ”

“บ้า บ้าไปใหญ่แล้ว แค่ถูหลังไม่เห็นจะต้องเป็นเกย์อะไรเลย ตรรกะมั่วๆ”

“ถ้าไม่ใช่ แล้วทำไมเจ้าชายต้องทำอย่างนั้นกับนายด้วย”

โซว์อึกอัก ก่อนจะแก้ตัวไปว่าเป็นการแสดงออกถึงความเท่าเทียมกันในสังคมของประเทศตน ขิงรู้สึกแปลกไม่น่าเป็นไปได้ โซว์กระเซ้า “ไว้วันหลังถ้าเราสองคนอยากแสดงความเท่าเทียมกัน เธอกับฉันมาผลัดกันถูหลังให้กันได้นะ”

“ไอ้บ้า ฉันไม่อยากจะเท่าเทียมกับนายหรอก เชอะ…” ขิงสะบัดหน้าเดินออกไป

โซว์ยิ้มมีความสุขมองตามหลังเธอ ก่อนจะหันมาเจอปีเตอร์ยืนกอดอกมองอย่างสงสัย

“เพราะผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม ที่ทำให้เจ้าชายไม่อยากจะไปจากที่นี่”

“ไม่ใช่สักหน่อย เจ้าก็รู้ว่าเรื่องผู้หญิง เราช่างเลือกขนาดไหน ยัยนั่นหน้าตาก็ธรรมดา รูปร่างก็อย่างกับผู้ชาย แถมนิสัยไม่ดีอีก เราจะไปชอบทำไม” โซว์พูดขึงขังแต่ไม่สบตา

ปีเตอร์รู้ทันจึงย้ำเตือน “ไม่ชอบก็ดี เจ้าชายจะได้ไม่ต้องเจ็บปวด เพราะพระองค์คงรู้ดีว่า เมื่อไหร่ที่คืนสู่ฐานันดรและกลับนิวแลนด์ เมื่อนั้นพระองค์จะต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่เหมาะสม ที่พระราชาทรงเลือกให้”

ooooooo

คนขับรถทิ้งปีเตอร์ให้อยู่ที่บ้านยายขม แล้วเอารถมาซ่อมที่ตลาด เผอิญมีคนเห็นและมารายงานลัด-ลดา เธอจึงรู้ว่าปีเตอร์ยังอยู่ที่เพชรบุรี แต่อยากรู้ว่าพักกับใคร จึงสั่งลูกน้องทุกคนว่า ถ้าใครสามารถเอาตัวคนขับรถมาพบตนได้จะมีรางวัลให้

วันรุ่งขึ้น พัชรีขอบคุณยายขมที่ให้ความช่วยเหลือ ขิงถามปีเตอร์ว่าจะกลับนิวแลนด์เลยหรือ เขาชำเลืองมองโซว์ก่อนตอบว่ายังมีธุระต้องสะสางให้เรียบร้อยเสียก่อน และย้ำกับทุกคน
“ฝากพลเมืองคนสำคัญของประเทศนิวแลนด์ ไว้กับพวกเจ้าทุกคนด้วย”

ตุ๊กพยายามจะขายของที่ระลึก ส่วนรุ้งก็เข้ามาเกาะแขน ยื่นกระดาษเล็กๆให้ปีเตอร์ บอกว่าเป็นอีเมล ของตน เขาไม่สนใจ คอยมองแต่โซว์ ทุกคนกำลังจะเดินลงจากบ้านเพื่อส่งปีเตอร์กับพัชรีที่รถ พอดีปีเตอร์เห็นโซว์กำลังก้มลงผูกเชือกรองเท้า ก็ลืมตัว ถลาเข้าไปลงนั่งผูกให้ พัชรีตกใจสะกิดเขาว่าทำอะไร โซว์รีบแก้ตัวแทน

“นี่เป็นการแสดงออกถึงความเท่าเทียมกันของประเทศนิวแลนด์ไง”

ปีเตอร์เออออไปด้วย ทุกคนพยักหน้า แล้วต่างก็ยื่นเท้าให้เขาใส่รองเท้าให้ รวมทั้งยายขมด้วย ปีเตอร์จำต้องทำให้ทุกคน แต่พอถึงของตุ๊กแทบอาเจียนเพราะรองเท้าทั้งเน่าและเหม็น
ไม่ทันท่ีปีเตอร์จะขึ้นรถ แก้วกับยอดขี่มอเตอร์ไซค์มาจอดอย่างรวดเร็ว ใบหน้าแก้วมีปลาสเตอร์ปิดที่ดั้งจมูก เขาเข้ามาชี้หน้าจะเอาเรื่องโซว์ พร้อมกับเงื้อหมัดชก ปีเตอร์ตกใจ ยื่นหน้าไปรับหมัดแทน ล้มไปกองกับพื้น ทุกคนตกใจ ตุ๊กร้องลั่น

“ไอ้แก้วตายแน่ รับรองแกถูกประหารเจ็ดชั่วโคตรแน่”

แก้วท้าว่าไม่กลัวเพราะตนเป็นลูกกำนันเก่ง เขาหันมาจะชกโซว์อีก ปีเตอร์ลุกขึ้นจะขวาง แต่คราวนี้ ทั้งขิง พัชรี ตุ๊ก และรุ้งมาขวางก่อน หวยออกที่หน้าตุ๊กโดนหมัดจังๆ แก้วโมโห ยายขมจึงบอกเขาว่า รู้ไหมว่าคนที่เขาชกหน้าเป็นใคร แก้วโวยไม่สน และให้โซว์จ่ายค่าทำจมูกตน

โซว์ไม่จ่าย แก้วจะเอาเรื่องอีก ปีเตอร์ยื่นเงินให้สองหมื่นแล้วไล่ให้แก้วกลับไป แก้วยังกร่าง

“ไอ้หัวแดง แกคิดว่าแกเป็นใครวะ ทำมาอวดเบ่งอวดรวยคิดว่าพวกฉันจะกลัวเหรอ”

“ฉันว่านายควรจะกลัว เพราะคนที่นายกำลังพูดลบหลู่อยู่เนี่ย เป็นเจ้าชายแห่งนิวแลนด์” ขิงเตือนแก้ว แต่ท่าทางเขาไม่เชื่อ ยังปากเสียอยู่โดยมียอดคอยยุ

พลันมีขบวนรถหรูประดับธงชาตินิวแลนด์เข้ามาจอดหน้าบ้านยายขม คนที่ลงจากรถใส่ยูนิฟอร์มยืนเป็นแถวต้อนรับ ปูพรมแดงเป็นทางมาแทบเท้าปีเตอร์ อีกคนเป่าแตรนำเสด็จ
ลัดลดาลงจากรถวิ่งเข้ามาเกาะปีเตอร์ มองว่าทำอะไรกัน “เจ้าชาย เจ้าชายอยู่นี่เอง ดาด้าตามหาแทบแย่ แล้วมันเกิดอะไรขึ้น”

แก้วกับยอดหน้าถอดสี ทรุดลงนั่งยกมือไหว้ด้วยความกลัวสุดๆ ปีเตอร์ปั้นหน้าดุขู่ว่าตนจะไม่เอาเรื่อง แต่ทั้งสองต้องห้ามยุ่งกับโซว์อีกเด็ดขาด ถ้าเขาเจ็บเพียงแค่ปลายเล็บพวกเจ้าหัวขาด สองคนรับปากแข็งขัน ยายขมเอาไม้เกาหลังเคาะไล่ให้สองคนกลับไป

ลัดลดามองหน้าโซว์แล้วสะดุดตาในความหล่อของเขามากๆ พอได้ยินพัชรีบอกว่าจะคอยควบคุมดูแลเรื่องนี้ ก็รีบแทรกว่าตนก็จะคอยดูแลประชาชนชาว

นิวแลนด์อย่างเต็มที่ พัชรีสะกิดปีเตอร์ให้กลับ ลัดลดาร้องห้าม ขอให้ไปพักที่โรงแรมตนก่อน

“ไม่ได้ เจ้าชายยังมีธุระที่ต้องทำอีกเยอะ”พัชรีแย้ง

“แล้วหล่อนเป็นใคร เจ้าชายยังไม่ทันปฏิเสธฉัน เธอมีสิทธิ์อะไรมาบอกแทน”

“ฉันเป็นคนสนิทของเจ้าชาย”

“ผู้หญิงที่จะใช้คำว่าสนิทกับเจ้าชายในประเทศนี้ มีฉันได้คนเดียวเท่านั้น” ลัดลดาโวย

ปีเตอร์เอือม บอกลัดลดาว่าพัชรีเป็นผู้ช่วยตน

เธอยังหาว่าพัชรีขี้โม้ เป็นแค่ผู้ช่วยมาอ้างเป็นคนสนิท พัชรีโต้ ยังดีกว่าผู้หญิงที่ไล่จับผู้ชาย ลัดลดาโกรธจะเอาเรื่อง ปีเตอร์ตัดบท

“อย่าทะเลาะกันเลยนะ เรารักเท่ากันทุกคน”

“งั้นเจ้าชายต้องแสดงความรักของเจ้าชายให้ ดาด้าดูก่อน”

“ยังไงล่ะ”

“ก็ไปกับดาด้านะเพคะ ไปเถอะ ดาด้าให้คนเตรียมของกินไว้เยอะแยะเลย”

ขิงกระซิบกับโซว์ว่าน่าอิจฉาเจ้าชาย ไปไหนได้กินแต่ของดีๆ พวกตนจะกินยังไม่ค่อยมี โซว์จึงสะกิดบอกปีเตอร์ว่าตนก็อยากกินอะไรดีๆบ้าง ถือเสียว่าเลี้ยงตอบแทนทุกคน ปีเตอร์จึงหันไปบอกลัดลดาว่าตนจะพาทุกคนไปด้วย ลัดลดาอึ้ง พวกขิงดีใจกันใหญ่

ooooooo

ถึงโรงแรม ขิง ตุ๊ก และรุ้ง ตื่นตาตื่นใจกับความหรูหรา รุ้งเข้าไปกราบแนบอกปีเตอร์ที่ทำให้ฝันของตนเป็นจริง ได้มากินอาหารดีๆในโรงแรมหรูๆ ลัดลดาไม่พอใจ กระชากรุ้งออกและว่าไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง รุ้งไม่หวั่นประกาศว่าใครดีใครได้ ปีเตอร์เซ็งขยับมากระซิบกับโซว์

“หม่อมฉันเพิ่งจะเข้าใจเจ้าชาย ที่วันๆมีผู้หญิงมาล้อมหน้าล้อมหลัง อำนาจยศถาบรรดาศักดิ์มันเย้ายวนสำหรับผู้หญิงจริงๆ”

“เพราะอย่างนี้แหละ ฉันถึงอยากจะแต่งกับคนที่รักฉัน เพราะฉันเป็นฉัน” โซว์มองขิง

ลัดลดาเข้ามาชวนปีเตอร์ถ่ายรูปเป็นที่ระลึก ทุกคนขยับตาม เธอหน้าตึงบอกทุกคนว่าตนต้องการถ่ายกับเจ้าชายเท่านั้น ปีเตอร์รีบบอกว่าถ่ายหลายๆคนสนุกกว่า เธอจึงเข้าไปกระแทกพัชรีกระเด็นแล้วเกาะแขนปีเตอร์ พยายามเขี่ยรุ้งให้ออกห่างแต่ไม่สำเร็จ

พัชรีมาบ่นข้างขิง “ไม่เข้าใจเลย ทำไมยัยคุณหนูซิลิโคนนั่นถึงต้องจงใจแกล้งฉันด้วย”

“เขาคงจะอิจฉาคุณมั้งคะที่คุณสนิทกับเจ้าชาย”

พัชรีปฏิเสธว่าไม่จริง ขิงแย้งว่าจริง เพราะถ้าไม่สนิท เจ้าชายคงไม่วางใจให้เธอจัดการทุกเรื่องให้แบบนี้ พัชรีจึงโต้ว่าขิงน่าอิจฉามากกว่า ที่ได้สนิทสนมกับผู้ชายหล่อขั้นเทพ แถมออร่าสะพัด ขนาดที่ว่าตนเจอตามงานหรูๆคงคิดว่าเป็นเจ้าชายจากเมืองใดเมืองหนึ่งเป็นแน่ ขิงหัวเราะตอบว่า เขาก็เป็นเจ้าชายแต่ในลิเกอยู่แล้ว โซว์หันมามองสองสาวคุยกัน ส่งยิ้มหวานให้ ทำเอาสองสาวแทบใจละลาย ลัดลดาเหลือบมามอง แอบตาเป็นมันเพราะความหล่อของเขา

ระหว่างทานอาหาร ลัดลดากับรุ้งแย่งกันตักอาหารใส่จานปีเตอร์ แต่เขากลับหันไปตักให้พัชรีอย่างเอาใจ ลัดลดายังแอบตักอาหารให้โซว์บ้างเมื่อมีโอกาส แต่โซว์ก็เอาใจตักอาหารให้ขิง เธอหมั่นไส้ ตักไปใส่จานตุ๊ก ตุ๊กจึงอิ่มเปรมอยู่คนเดียว…ขิงมองการแสดงบนเวที แล้วเปรย

“ถ้าเราได้มีโอกาสมาเล่นลิเกบนเวทีใหญ่ๆแบบนี้ จะเป็นยังไงน้า…”

ลัดลดาได้ยินถามว่าพวกเธอเป็นลิเกหรือ โซว์ตอบแทนว่าใช่ เธอจึงหันมาคุยกับโซว์เพราะสนใจในตัวเขา ว่าถ้าพวกเขาได้แสดงลิเกที่นี่ต้องเป็นที่สนใจแน่เพราะไม่เคยมีลิเกเข้ามาแสดงในโรงแรมมาก่อน ขิงได้ยินจึงขอโอกาสเข้ามาแสดง ลัดลดาเล่นตัวทันที

“ถ้าจะมีคณะลิเกมาแสดงที่นี่จริงๆ คณะลิเกนั้นต้องเป็นคณะที่เริ่ดที่สุด เจ๋งที่สุด ถึงจะเหมาะสมกับโรงแรมที่ดีที่สุดแห่งนี้”

“งั้นคณะลิเกที่สนับสนุนโดยเจ้าชายแห่งนิวแลนด์ เจ๋งพอมั้ยที่จะได้มาแสดงที่นี่” ปีเตอร์เสนอ พัชรีช่วยเสริมว่าตนจะเอานักข่าวมาทำข่าวชุดใหญ่ ทางนี้มีแต่ได้กับได้

ลัดลดาคิดหนัก ถ้าคนอื่นรู้ว่าโรงแรมตนมีลิเกมาเล่นอาจจะเสียเกรด แต่ถ้าตนยอมก็เป็นโอกาสทองที่จะทำคะแนนกับเจ้าชาย และยังมีพระเอกลิเกที่หล่อน่าสนใจอีกคน จึงทำทีเป็นว่า

“เรื่องแสดงที่นี่ ฉันคงต้องส่งคนไปดูคณะพวกคุณแสดงก่อนว่าได้มาตรฐานการโชว์ของเรารึเปล่า แต่ถ้าเจ้าชายสนับสนุนขนาดนั้น ไม่น่ามีปัญหาหรอกค่ะ” ลัดลดาเกาะแขนเจ้าชาย

ปีเตอร์แกะมือลัดลดาออกและว่า “ไม่มีปัญหาก็ดีแล้ว เราจะตั้งตารอชมลิเกของทุกคน”

รุ้งเข้ากอดแขนอีกข้างและรับรองว่า เจ้าชายจะได้ดูตนแสดงแน่ๆ พัชรีไม่พอใจ บอกปีเตอร์ว่า อิ่มอร่อยจนสมควรแก่เวลาแล้ว ต้องกลับไปทำธุระสำคัญ ปีเตอร์ใจหายหันไปกอดโซว์

“หวังว่าเจ้า…เอ๊ย นายจะอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขและปลอดภัย ส่วนเรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ฉันจะจัดการเต็มที่”

โซว์รับคำ ปีเตอร์มองเขาน้ำตาคลอ โซว์จิกตาดุ ปีเตอร์รีบเก๊กขรึม โบกมือลาทุกคนก่อนจะขึ้นนั่งบนรถ พัชรีจะตามขึ้นนั่งแต่โดนลัดลดาผลักกระเด็นแล้วเข้าไปนั่งคู่กับเจ้าชายแทน เธอมองค้อน เดินไปนั่งหน้าคู่คนขับ รถแล่นออกไป

ตุ๊กบ่นอิจฉาเจ้าชายที่มีสาวๆสวยๆล้อมหน้าล้อมหลัง โซว์โพล่งขึ้นมาว่า เอาเข้าจริงไม่สนุกอย่างที่คิด ขิงหมั่นไส้ถามว่าเขาเคยหรือ โซว์นึกได้แก้ตัวว่า เห็นสีหน้าเจ้าชายก็รู้แล้ว รุ้งโผเข้ามากอดแขนโซว์แล้วชวนกลับ โซว์ทำหน้ารำคาญสะบัดออกแล้วเดินหนี ตุ๊กเห็นจริงแล้วว่าผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลังมันน่ารำคาญจริงๆ

ooooooo

กลับมาบ้าน ขิงกับตุ๊กคุยกับยายขมเรื่องปรับปรุงโรงลิเกขึ้นมาใหม่ แต่ยายไม่เห็นด้วย เกรงจะล้มอีกแล้วต้องเสียเงินไปเปล่าๆ จึงอยากเอาเงินมาทำร้านขายขนม ขิงไม่ยอม อ้างว่าอยากทำให้ความฝันของตาเป็นจริง โซว์ช่วยพูดให้ยายขมเชื่อมั่นว่าตนจะตั้งใจซ้อมและแสดงให้ดี ยายย้อนถามว่าแล้วเมื่อเขาต้องกลับไป ใครจะมาแสดงเป็นพระเอกแทน โซว์อึกอัก แต่เขาก็รับปากว่าจะสร้างชื่อศรรักให้โด่งดังเสียก่อนถึงจะจากไป ทุกคนร้องสู้ๆ ยายขมจึงยอมจำนน

หลังจากนั้น ทุกคนก็ร่วมมือกันซ่อมแซมโรงลิเกให้ดีขึ้น ยายขมให้ทุกคนซ้อมบทเรื่องใหม่ โซว์มารอรุ้งซักซ้อมที่ริมน้ำ ส่วนขิงซ้อมฟันดาบคนเดียว เขาเห็นรุ้งไม่มาเสียที จึงขอให้ขิงช่วยต่อบทแทน เธอถามจะต่อฉากไหน เขาบอกว่าฉากพลอดรัก ขิงส่ายหน้าไม่เอา ให้เขาไปซ้อมกับต้นไม้ โซว์รู้ทัน

“อ๋อ ฉันรู้แล้วล่ะ ที่เธอไม่ยอมซ้อมฉากนี้กับฉัน เพราะเธอกลัวใช่ไหมล่ะ”

“กลัวอะไร ทำไมต้องกลัวด้วย” ขิงทำปากแข็ง

“ก็กลัวหวั่นไหวที่ต้องอยู่ใกล้ฉันไงล่ะ”

“ใครหวั่นไหว หน้าอย่างนายเนี่ยนะ ทำให้ฉันหวั่นไหว ไม่มีทางซะหรอก…”

ขิงพูดไม่ทันจบ โซว์ดึงเธอเข้ามากอดและหอมแก้มฟอดใหญ่ ขิงตกใจ โซว์เองก็ใจวาบหวิว ต่างคนต่างยืนใจเต้นรัว โซว์หัวเราะกลบเกลื่อน

“เป็นไงล่ะ ทีนี้หวั่นไหวรึเปล่า”

“ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ” ขิงโกรธทุบตีเขาแล้ววิ่งหนีไป โซว์ยืนอึ้ง ตัวเองต่างหากที่หวั่นไหว

คืนนั้น ขิงกับโซว์ต่างนอนไม่หลับ หัวใจเต้นตึกตักๆ ต่างแปลกใจว่าตัวเองเป็นอะไร

ooooooo

ติ๊งโหน่งเห็นภาพลัดลดากับปีเตอร์ควงแขนกันออกงานเปิดโรงแรม ก็เต้นเร่าๆ ร้องห่มร้องไห้ มาขอให้ชรินทร์จัดการไปสู่ขอเจ้าชายมาให้ตน ก่อนที่ลัดลดาจะชิงตัวไปเสียก่อน

“ลูกติ๊ง นั่นเจ้าชายนะ ไม่ใช่มะม่วงถึงจะได้สอยมาง่ายๆ ลูกน่ะเป็นกุลสตรี ทำอะไรก็สงวนเนื้อสงวนตัวหน่อยสิลูก” ชรินทร์เตือนลูกสาว

ติ๊งโหน่งไม่สนใจ จะเอาตัวเจ้าชายมาให้ได้ ชรินทร์หนักใจ ให้อำนาจช่วยคิดว่าจะทำอย่างไรดี แต่อำนาจชิงหายตัวไปก่อนที่จะต้องออกความคิดเห็น…

วันต่อมา พัชรีเริ่มปฏิบัติการหาหลักฐาน ด้วยการปลอมตัวเป็นมอเตอร์ไซค์วิน สะกดรอยตามรถของชรินทร์ตั้งแต่ออกจากบ้านไปจนถึงโกดังร้าง จึงได้รู้ได้
เห็นและได้ยินทุกเรื่องว่าชรินทร์เป็นคนฆ่าสุเมธ แถมทำกิจการค้าผู้หญิง เธอตกใจรีบกลับออกมาแต่พลาดทำเสียงดัง อำนาจเห็นหลังไวๆ เธอบิดรถมอเตอร์ไซค์หนีออกมาได้

มาถึงโรงแรมด้วยความรีบร้อนไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า ยามจำไม่ได้ ไม่ให้เข้า เกิดการทะเลาะกัน อำนาจขับรถตามมาเห็น จึงรู้ว่าพัชรีคือคนที่สะกดรอยตามพวกตน

ปีเตอร์ต้องมาไกล่เกลี่ย พาพัชรีขึ้นไปบนห้อง เขาต่อว่าที่เธอทำให้ชื่อเสียงเจ้าชายหม่นหมอง พัชรีรีบเล่าเรื่องที่ได้เห็นให้ฟัง ปีเตอร์ตกใจบอกให้เธอโทร.ถามช่างที่ซ่อมเอสดีการ์ดว่าเสร็จหรือยัง ปรากฏว่าช่างไปต่างจังหวัด อีกสองอาทิตย์ถึงจะกลับ เขาร้อนใจมาก

อำนาจกลับมารายงานชรินทร์ว่าเป็นคนของเจ้าชาย ชรินทร์แปลกใจทำไมเจ้าชายแห่งนิวแลนด์ถึงมาสนใจเรื่องของตน จึงสั่งอำนาจไปสืบมาให้ได้

ooooooo

ถึงวันแสดงลิเกรอบแรก ผู้คนเข้าชมมากมาย รวมทั้งแก้วและยอด แก้วยังคิดร้าย จะล้มการแสดงครั้งนี้อีก ด้วยการเอาเศษแก้วใส่ไว้ในรองเท้าของรุ้ง ทำให้รุ้งบาดเจ็บ ตุ๊กต้องพาไปโรงพยาบาล ตัวแสดงจึงขาดหาย ยายขมกลัดกลุ้มจะยกเลิกการแสดง โซว์ไม่ยอม เขาบอกให้ขิงแสดงแทนรุ้ง ขิงร้องลั่นว่าตนทำไม่ได้ ทั้งยายขมและโซว์ช่วยกันพูดให้เธอรู้สึกว่า ต้องร่วมมือร่วมใจทำให้คณะลิเกอยู่รอด ขิงเครียดคิดหนัก

การแสดงล่าช้าออกไป แก้วเริ่มยุคนดูให้โวยวายเรียกเงินคืน คนของลัดลดาที่เตรียมกล้องมาถ่ายเริ่มกระสับกระส่าย ทันใด เสียงปี่พาทย์ดังขึ้น โซว์รำออกมาอย่างสวยงาม บรรดาแม่ยกกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ ไม่นาน ขิงรำออกมาในชุดนางเอกสวยงามจนโซว์ยังตะลึง

แก้วอ้าปากค้างเมื่อเห็นความงามของขิง

สองคนร้องและรำไปตามท้องเรื่อง พระเอกกอดนางเอก คนดูร้องเชียร์ให้หอมแก้ม โซว์จึงหอมฟอดลงไป ขิงหันมาจิกตาใส่ กระซิบอย่านอกบท

“คนดูเขาชอบ เราก็ต้องเล่นเต็มที่”

ไม่ทันไร ยายขมในชุดโจรผู้ยิ่งใหญ่ รำออกมาประดาบกับโซว์ ฟันไปหยุดหอบไปเพราะยายขมเหนื่อยจริง คนดูหัวเราะกันครืน จนยายเป็นลมไป โซว์เข้ากอดขิงเป็นการจบเรื่อง ขิงอายหน้าแดง แม่ยกกรูเข้ามาคล้องมาลัยติดเงินให้โซว์มากมาย

หลังเวที โซว์เข้ามาจับมือยายขมเขย่าดีใจที่พวกเราทำสำเร็จ ยายร้องเวียนหัว ขิงช่วยประคอง มือจับกับโซว์โดยบังเอิญ ต่างชะงักสบตากัน พอรู้สึกว่ายายมองก็รีบผละออกจากกัน
“ขอบใจเอ็งสองคนมากที่ทำให้คณะลิเกกลับมาอีกครั้ง แต่…เอ็งกับข้ามีเรื่องต้องสะสาง เอ็งฉวยโอกาสหอมแก้มนังขิง”

โซว์หน้าถอดสี แก้ตัวว่า “คนดูเขาขอร้อง ฉันก็ไม่อยากขัด”

“แต่ก็เอาเถอะ ครั้งนี้ข้าให้อภัย เพราะคนดูชอบ” ยายขมยิ้มร่า ขิงกับโซว์จึงยิ้มบ้าง

ตุ๊กพารุ้งกลับมา ทั้งสองแปลกใจเมื่อเห็นจำนวนเงินที่ยายขมได้มาจากการแสดง รุ้งไม่พอใจเมื่อรู้ว่าขิงแสดงเป็นนางเอกแทนตน แถมมีการหอมแก้มกันด้วย

ก็โวยวายจะให้เขาหอมตนบ้าง ตุ๊กรำคาญดึงคอเสื้อรุ้งออกมา

“นังรุ้ง เอ็งจะบ้ารึไง ข้าไม่แปลกใจซักนิดว่าทำไมเอ็งถึงเป็นนางเอกไม่รุ่ง เพราะเอ็งเป็นแบบนี้ยังไงล่ะ เอ็งเหมาะจะเป็นอีนางร้ายมากกว่า”

ยายขมเห็นด้วย รุ้งไม่ยอมร้องกรี๊ดๆ โซว์ปลอบว่า นางร้ายมักจะสวยกว่านางเอก แถมได้ปล้ำพระเอกด้วย รุ้งหยุดร้อง ยอมรับเล่นเป็นนางร้ายทันที…โซว์ยิ้มๆ

เอาพวงมาลัยของตนมามอบให้ยายขม เพราะถ้าไม่ได้ยายสั่งสอน ตนก็คงไม่ได้รับมาขนาดนี้ ยายซาบซึ้งใจ

ขิงกำลังเช็ดเครื่องสำอางออกจากหน้า เผลอเอามือกุมแก้ม โซว์เข้ามาสะกิด เธอสะดุ้งหันมาเจอหน้าเขาแค่คืบ ก็ตกใจผลักเขากระเด็น โวยว่าฉวยโอกาส โซว์โอดโอย

“หลงตัวเองไปป่าว ที่ฉันหอมแก้มเธอบนเวทีมันเป็นแค่การแสดง แก้มตอบๆอย่างเธอไม่เห็นน่าหอมสักนิด”

“ไอ้บ้า ออกไปเลย เข้ามาไม่รู้จักเคาะประตู ไม่มีมารยาท”

โซว์ถามว่าด่าพอหรือยัง ที่ตนเข้ามาเพราะมีธุระ ขิงถามว่าอะไร โซว์พูดโดยไม่รอฟังคำตอบจากเธอว่า “พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันนะ ไปกันสองคน เจอกันหน้าบ้านตอนเก้าโมงเช้านะ”

พูดจบโซว์ก็ยิ้มหวานให้แล้วเดินออกไป ขิงพูดไม่ออก ได้แต่อมยิ้มมองตามหลังเขาไป

ooooooo

เช้าวันรุ่งขึ้น โซว์แต่งตัวหล่อยืนรออยู่หน้าบ้าน เผอิญรุ้งเห็น เข้ามาปิดตา แล้วชวนไปตลาดด้วยกัน เขาอึกอักหาทางเลี่ยง บอกเธอไปแต่งตัวใหม่ให้สวยๆ

ค่อยไปด้วยกัน รุ้งหลงเชื่อวิ่งเข้าบ้าน ไม่นาน ขิงเดินออกมา โซว์รีบฉุดมือเธอไปขึ้นรถสองแถว รุ้งแต่งหน้าจัดจ้าน แต่งตัวสุดฤทธิ์วิ่งออกมาไม่เห็นโซว์ เจอตุ๊กที่ทำท่าตกใจหาว่าใครปล่อยลิงออกมา รุ้งโวยว่าตาต่ำ แล้วถามเห็นโซว์ไหม ตุ๊กตอบว่าเห็นขึ้นรถไปกับขิง ยายขมออกมาได้ยิน ไม่พอใจ

ยายขมเอ็ดตะโรใส่ตุ๊กที่ปล่อยสองคนไปด้วยกันตามลำพัง รุ้งร้องไห้ฟูมฟายคอยเสริมด่าว่าตุ๊ก ยายขมคาดโทษ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับขิง ตนจะเล่นงาน ฐานไม่ดูแลหลาน…

โซว์พาขิงมาเที่ยวทะเล สองคนเดินสูดอากาศเต็มปอด เขาดึงเธอไปเลือกซื้อของที่ระลึก โซว์เลือกเสื้อที่เหมือนกันให้ขิงกับตัวเอง ทั้งสองหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน…ขิงเห็นโซว์เล่นน้ำทะเลเหมือนเด็กๆที่ไม่เคยมาทะเล

“ประเทศฉันไม่มีทะเลนี่ นิวแลนด์เป็นประเทศที่อยู่บนที่ราบสูง มีแต่ภูเขากับน้ำตก”

พลัน โซว์เห็นคนเล่นเจ๊ตสกีก็อยากเล่นบ้าง เขาให้เธอซ้อนท้าย ขี่ไปกลางทะเลแล้วแกล้งสะบัดขิงหล่นน้ำ สองคนดูมีความสุขปลดปล่อยความเครียดทั้งหมดออกไป

ด้านรุ้งเสียใจมานั่งกินส้มตำกลางตลาด แก้วกับยอดเข้ามาแหย่ จึงได้รู้ว่าโซว์กับขิงไปเที่ยวกันสองคน ก็เป็นเดือดเป็นแค้น แก้วระบายอารมณ์ด้วยการเตะข้าวของแถวนั้นกระจาย ยอดนั่งกินกล้วยแขกไม่สนใจ บังเอิญมีภาพโซว์และข่าวว่าเขาเป็นฆาตกรที่ถุง ก็รีบร้อนบอกแก้ว

ในขณะที่โซว์กับขิงวิ่งไล่จับกันบนหาดทราย ทั้งสองใกล้ชิดกันจนเขาเผลอใจจะจูบเธอแต่คำพูดของปีเตอร์มาขัดอารมณ์ ที่ว่าตนมีหน้าที่เมื่อกลับคืนสู่ฐานันดร เขาจึงผละออกจากขิง เธอตกใจว่าเขาเป็นอะไรขึ้นมา โซว์บอกขิงไปหาที่อาบน้ำดีกว่า ขิงเดินตามเขาไปอย่างงงๆ

ทั้งสองเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่ซื้อมาเหมือนกัน นั่งกินอาหารทะเล ขิงช่วยแกะกุ้งให้โซว์แต่เขากลับไม่อยากให้เธอทำอะไรให้ ขิงเริ่มโกรธและสงสัย จึงลุกเดินหนีออกไป โซว์รู้สึกตัวว่าทำให้เธอโกรธ เขาตามไปถาม

“เป็นอะไร โกรธฉันหรือ”

“ฉันต้องถามนายมากกว่า ว่านายเป็นอะไร ตอนมาแรกๆก็สนุกดี แต่อยู่ๆนายก็ทำเหมือนรำคาญฉัน ไม่อยากอยู่ใกล้ฉัน ไม่อยากมองหน้า นายต่างหากโกรธอะไร เป็นผู้ชายก็แมนๆหน่อย พูดออกมาเลย อย่ามาทำเหมือนเด็กผู้หญิง โกรธแล้วไม่พูด ไม่ชอบเว้ย” ขิงใส่ไม่ยั้ง

โซว์หน้าเหวอพยายามฟังให้ทัน ขิงถามจะบอกได้หรือยังว่าเป็นอะไร เขาส่ายหน้า บอกเพียงว่า รู้สึกสับสน ขิงโมโห “ถ้าไม่รู้ ก็ไม่ต้องมาคุยกัน”

โซว์มองตามหลังขิงที่เดินหนีไป พึมพำกับตัวเอง จะบอกได้อย่างไรว่าตนชอบเธอ…ขิงเดินมายืนรอที่ท่ารถ แปลกใจว่าทำไมโซว์ไม่ตามมา จนคนขับรถบอกว่านี่เป็นเที่ยวสุดท้ายจะต้องออกรถแล้ว ขิงร้อนใจว่าโซว์หายไปไหน จึงย้อนกลับมาเดินตามหา ทันใด โซว์เข้ามาแตะไหล่ ขิงตกใจจับมือบิด เขาร้องลั่น ขิงรีบปล่อย

“โซ่ นายหายไปไหนมา ฉันเป็นห่วงนายแทบแย่รู้ไหม”

โซว์ยื่นช่อดอกไม้ให้ ขิงโวยว่าหายไปเพื่อซื้อดอกไม้ จะบ้าหรือเปล่า ทำให้เราพลาดรถเที่ยวสุดท้าย โซว์หน้าเจื่อน บอกว่าตนอยากขอโทษเธอ แต่แถวนี้ไม่มีร้านดอกไม้ จึงเดินไปเรื่อยๆ ขิงหน้าแดงรับดอกไม้มาอย่างเขินๆ แล้วบอกเขาว่า ทีหลังเอาดอกกุหลาบขาว เพราะตนไม่ชอบกุหลาบแดง มันน้ำเน่า โซว์เริ่มยิ้มออก ถามเธอว่าคืนนี้จะนอนที่ไหนกันดี

ooooooo

ค่ำมืดแล้ว ยายขมโวยวายใส่ตุ๊กที่ขิงยังไม่กลับมา ไม่ทันไร แก้วเอาถุงกล้วยแขกมาให้ยายขมดูข่าวโซว์เป็นฆาตกรหลบหนีมา ตุ๊กหน้าเจื่อน ยายขมโกรธที่ตุ๊กรู้เรื่องนี้ดีแล้วไม่บอก ตุ๊กพยายามจะเล่าความจริง แต่ยายขมไม่เปิดโอกาสให้พูดเลย แถมพลั้งมือชกหน้าตุ๊กสลบไป แก้วสะใจที่ยายขมโมโห เขาบอกรุ้งว่า พรุ่งนี้ตนจะเอาข่าวไปบอกตำรวจเพื่อรับเงินรางวัล

ระหว่างที่ขิงไปติดต่อพนักงานเรื่องห้องพัก โซว์ ยืนรออยู่ มีนักท่องเที่ยวสองคนผ่านมาเห็นเขาก็รี่เข้ามาทำความเคารพแทบเท้า โซว์ตกใจดึงทั้งสองให้ลุกขึ้น และขอร้องอย่าทำอะไรแบบนี้ เพราะตนมาที่นี่แบบส่วนตัว ทั้งสองจึงยอมลาแต่ก็ไม่วายก้มกอดแทบเท้าอีก ขิงกลับมาเห็นแปลกใจ โซว์แก้ตัวว่าสองคนมาถามทาง แล้วตัดบทชวนขิงไปดูห้องพัก

พนักงานเปิดห้องให้พร้อมบอกว่า เหลือห้องเดียว เป็นเตียงเดี่ยว ขิงอึกอักจะไปหาที่อื่น แต่โซว์แย้งว่า หามาห้าแห่งแล้ว ไม่มีว่างเลย ตนจะพักที่นี่ ทำเป็นไม่เคยนอนด้วยกันไปได้ ขิงตีเขาเพียะ พูดแบบนี้เดี๋ยวคนคิดว่าตนกับเขาเป็นอะไรกัน

“เป็นสามีภรรยาเหรอ”

“ยังจะกล้าพูดออกมาอีกนะ”

“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน จะกลัวทำไม เอ…หรือว่าเธอแอบคิดอะไรกับฉัน”

ขิงว่าเขาบ้า แล้วเดินจ้ำๆเข้าห้อง ยึดเตียงนอน ให้เขานอนกับพื้น โซว์โวยว่าตนอยากนอนเตียง แล้วโอบไหล่เธอ ให้คิดว่าเธอเป็นบอยเหมือนตอนก่อน ที่อาบน้ำด้วยกัน นอนด้วยกัน ขิงอายรีบเดินหนีเข้าห้องน้ำ โซว์มองตามอย่างเอ็นดู

คืนนี้ ขิงกลัว จึงเปิดทีวีเปลี่ยนช่องไปมา โซว์นอนไม่หลับแย่งรีโมตจากเธอมากดปิด ขิงดึงมาเปิด ทั้งสองยื้อกันไปมา โซว์ล้มลงไปบนเตียงทับร่างขิง ปากประกบกัน ขิงตกใจผลักโซว์ออก แล้วล้มตัวนอนเอาผ้าคลุมโปงมือกุมปาก โซว์เองก็ใจเต้นรัวจับปากตัวเองอึ้งๆ…

เช้าวันใหม่ ขิงตื่นขึ้นมาเห็นโซว์ยืนยิ้มอยู่ก็ตกใจ มือกุมปากโดยอัตโนมัติ โซว์บอกให้เธอตื่นเดี๋ยวไม่ทันรถเที่ยวเช้า ขิงนึกได้รีบลุกลงจากเตียง สะดุดผ้าหน้าคะมำ โซว์หัวเราะ เธออายวิ่งเข้าห้องน้ำปิดประตูปัง

ooooooo

เข้ามาในบ้านเจอยายขมยืนกอดอกหน้าเครียด ขิงรีบขอโทษยายและอธิบายว่ามีอุบัติเหตุนิดหน่อย โซว์ออกรับแทน อย่าโกรธขิง เพราะตนช้าเอง ทำให้พลาดรถเที่ยวสุดท้าย ยายขมนิ่งจนขิงกับโซว์แปลกใจ เขากระซิบถาม ทำไมยายไม่พูดอะไรเลย

“ไม่พูดแบบนี้อันตรายสุดๆ เคยได้ยินมั้ย ลมสงบก่อนพายุจะมา นิ่งขนาดนี้ สงสัยสึนามิเลยล่ะ” ขิงหวั่นใจ ไม่ทันไร ยายขมลากปืนยาวออกมาเล็งที่โซว์ “น่านไง เห็นมั้ยฉันบอกแล้ว”

“ไอ้โซ่…ตายซะเถอะ” ยายขมร้องลั่น

ตุ๊กรีบวิ่งมาขวาง พยายามบอกว่าโซว์ไม่ใช่ฆาตกร ขิงตกใจที่ยายรู้เรื่องแล้ว รีบบอกยายว่า ในภาพมีผู้ชายสองคน อีกคนคือตนเอง ยายขมตกใจลดปืนลง ยอมฟังลูกหลานเล่าเรื่องที่เกิด

“พวกเอ็งนะพวกเอ็ง คิดว่านี่คือการเล่นขายของเหรอไง เรื่องคอขาดบาดตายขนาดนี้ อมพะนำกันอยู่ได้ ทำไมไม่บอกให้ข้ารู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น จะได้ช่วยกันแก้ไข”

ตุ๊กโอดโอยจะเล่าแล้วก็ไม่ฟัง ยายขมเอ็ดทำไมไม่บอกตั้งแต่วันแรกที่มาถึง ขิงว่ากลัวยายจะไม่ให้โซว์อยู่ที่บ้าน แต่ตนยืนยันว่าพวกตนโดนใส่ร้าย รุ้งได้ยินดีใจที่โซว์ไม่ใช่ฆาตกร วิ่งเข้ามากอด แล้วนึกได้รีบบอกว่าแก้วจะเอาเรื่องไปบอกตำรวจ ทุกคนตกตะลึง

ตุ๊กเอารถกระบะเก่าๆออกมา พาขิงกับโซว์ตามไปดักแก้วไม่ให้ไปหาตำรวจ มาถึงบ้านกำนันเก่ง คนที่บ้านบอกว่าแก้วออกไปกับยอดแล้ว ทั้งสามรีบตาม ขิงเร่งให้ตุ๊กขับเร็วขึ้น ตุ๊กบอกว่ารถวิ่งได้เร็วสุด ห้าสิบกิโลเต็มที่ แต่ตนเชื่อว่าเต่าจะเอาชนะกระต่ายได้

และแล้วก็เป็นจริง เพราะแก้วกับยอดจอดรถจีบแม่ค้าน้ำอ้อยข้างทาง ทั้งสองจีบแม่ค้าไปดื่มน้ำอ้อยไปหลายขวด ทำให้รถของตุ๊กตามมาทัน พวกตุ๊กเห็นรถแก้วแล่นออกไปสักพักแล้วจอดยิงกระต่ายข้างทาง ตุ๊กล่อยอดมาจัดการจนหมอบ ขิงกับโซว์เข้าไปค้นถุงกล้วยแขกในรถจนเจอ ทั้งสองดีใจหันมาเจอหน้ากันระยะประชิด ต่างชะงักยิ้มเขินๆ ตุ๊กเห็นแก้วกลับมาจึงร้องบอก

“เฮ้ยๆ นี่ไม่ใช่เวลามาตะลึงตึงตึง รีบไปได้แล้ว ก่อนที่ไอ้แก้วจะมาเห็น”

ทั้งสามรีบออกจากรถ แก้วเห็นร้องลั่น เมื่อเห็นถุงกล้วยแขกในมือขิง ทั้งสามขึ้นรถขับออกไป แก้วรีบปลุกยอดให้ลุกขึ้นขับรถตาม…ขิงกับโซว์เห็นรถแก้วพุ่งทะยานตามมา ก็ร้องบอกตุ๊กให้เร่งความเร็ว แต่ตุ๊กไม่สามารถทำได้ รถแก้วแซงมาจอดขวางหน้า ทั้งสองลงมากวักมือเรียกพวกขิงลงจากรถ แก้วขอร้องขิง

“น้องขิงจ๊ะ คืนถุงกล้วยแขกมาให้พี่แก้วซะดีๆ พี่แก้วไม่อยากใช้กำลังกับน้องขิงนะจ๊ะ”

“ฝันไปเถอะว่าฉันจะคืนให้แก”

แก้วถลาเข้าหา โซว์ผลักแก้วกระเด็นไปล้มทับยอด แก้วโมโหสั่งยอดลุกไปแย่งถุงกล้วยแขกมาให้ได้ ขิงไม่รู้จะทำอย่างไร ตัดสินใจยัดถุงใส่ปากตุ๊ก แล้วอุดปากให้เขากลืนลงไป ตุ๊กตาเหลือกหน้าแดง ยอดร้องลั่นว่าตุ๊กกินเข้าไป ขิงร้องบอกแก้วไม่มีหลักฐานอีกต่อไป

“พี่แก้วนี่ไงหลักฐาน พี่แก้วอ่านข้อความจนครบแล้ว เห็นกับตาว่าไอ้ฆาตกรที่ทางการหมายหัวคือไอ้โซ่”

ขิงด่าและท้าแก้วว่าน้ำหน้าอย่างเขาใครจะเชื่อ มีแต่ชาวบ้านด่าไปถึงพ่อแม่ปู่ย่าตายาย แก้วทรุดลงอย่างเจ็บปวดใจ ขอร้องให้เธอหยุดด่าถึงบรรพบุรุษตน ขิงจึงชวนโซว์กับตุ๊กกลับ…

ooooooo